Fantastic 4

Στο αεροδρόμιο της Αθήνας αφήνουμε τους λυγμούς τις μαμάς μου πίσω και περνάμε στον χώρο που επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο σε όσους έχουν κάρτα επιβίβασης. Ο Will με αγκαλιάζει. Χαζεύω τα Everest (εδώ έκανα το τελευταίο μου τσιγάρο πριν 2,5 χρόνια) και τα φουλάρια από κάποιο μαγαζί, τις χειραποσκευές που σέρνονται πίσω από τις οικογένειες που τρέχουν να προλάβουν τις πτήσεις τους, σκηνές που έχω δει πολλές φορές ψάχνοντας για το gate μου —- αλλά είναι κάπως διαφορετικά τώρα. Ο τρόμος της καινούργιας ζωής με χτυπάει σε όλο το μεγαλείο του. Αλλά και μια περίεργη χαρά. Αναρωτιέμαι πώς ένιωθαν οι παππούδες μου όταν ξεκινούσε το πλοίο τους για την Αμερική. Όταν τρανταζόταν το πάτωμα κάτω από τα πόδια τους, όταν ο ήχος από την μηχανή κάλυπτε τα πάντα και όταν ένιωθαν το πρώτο δυνατό κούνημα από τα κύματα έξω από το λιμάνι.

Λέω κάτι τρομερά ενθαρρυντικό, κάτι που θα ήθελα να γραφτεί στα απομνημονεύματά μου ως ατάκα που θα δώσει θάρρος σε γενιές και γενιές αναγνωστών, φυσικά κάτι που βγαίνει εντελώς τετριμένο όπως “εμπρός για την καινούργια μας ζωή”, μόνο και μόνο γιατί έχω αυτή την τάση να κάνω κάθε σημαδιακή στιγμή μου κινηματογραφική. Εμπρός για την καινούργια μας ζωή.

Πέρασαν 4 μήνες κιόλας. 123 μέρες. 2.952 ώρες μακριά από όλα όσα ήξερα και αγαπούσα. Μακριά από όλα όσα είχα συνηθίσει, απ’ όσα βαριόμουν αλλά δεν άλλαζα, από μια καθημερινότητα που έχτιζα προσεκτικά επί χρόνια στην Αθήνα. Μια καθημερινότητα που άφησα πίσω περνώντας τον έλεγχο του boarding pass και πηγαίνοντας προς το generic σαλόνι αναμονής για την πρώτη από μία σειρά πτήσεων που θα μας έφερνε εδώ, στην Αμερική.

Να σου πω την αλήθεια, μερικές φορές μου φαίνεται σαν να έχει περάσει μόνο μια εβδομάδα. Και άλλες φορές ότι είμαι εδώ 2 χρόνια. Δεν μου αρέσει που οι φίλοι μου συνεχίζουν να φτιάχνουν αναμνήσεις, στις οποίες δεν συμμετέχω. Ναι, εγωιστικό το ξέρω. Αλλά, για μένα η Αθήνα έχει παγώσει στις 6 Ιουνίου, οι ζωές των άλλων εκεί. Μέχρι και τα πρόσωπά τους. Καμία αλλαγή δεν εγγράφεται στον σκληρό μετά από την απομάκρυνση απ΄το ταμείο.

Όμως τα πάντα συνεχίζουν να κινούνται, τα περιοδικά βγαίνουν στα περίπτερα, οι φίλες μου αλλάζουν χρώμα στα μαλλιά τους, πίνουν κοκτέιλ σε καινούγια μπαρ που δεν πρόλαβα να πάω, ταξιδεύουν και εξελίσσονται, ο σοφός μεγαλώνει, ο Νικόλας ξεκίνησε το σχολείο, η Ξαδέ μετακόμισε στην Αθήνα, η Ελένη έγινε διευθύντρια, οι γονείς μου πήραν σκύλο, ο Γιώργος πήρε αυτοκίνητο, όλοι ετοιμάζονται για τις εκλογές, ενίοτε και για απεργίες, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο.

Μετά από ένα κείμενό μου στο Cosmo για αυτή την αλλαγή, πήρα πολλά mails και facebook messages με ερωτήσεις κοριτσιών που βρίσκονται ένα βήμα πριν το διαχωριστικό, εκεί που μόνο όσοι έχουν κάρτες επιβίβασης μπορούν να περάσουν. Σκέφτομαι τι να τους πω, προσπαθώ να είμαι αντικειμενική και ρεαλίστρια, αλλά να τις ενθαρρύνω κιόλας, να τις προετοιμάσω για τις δυσκολίες αλλά να τους περιγράψω κι αυτό το συναίσθημα της περιπέτειας που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Όταν έσερνα την χειραποσκευή μου μπροστά από τα duty free του Ελευθέριος Βενιζέλος, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου 4 μήνες μετά. Χανόμουν στις ονειροπολήσεις των πρώτων ημερών ή στα σχέδια για χρόνια μετά, αλλά τίποτα για τον Οκτώβριο του 2010. Δεν ήξερα πόσο ευτυχισμένη θα είμαι στο Ann Arbor, πόσες ώρες θα περνούσα στην βιβλιοθήκη διαλέγοντας DVD  και ψάχνοντας το ένα βιβλίο του Coupland που δεν έχω διαβάσει ακόμα, δεν είχα ιδέα πώς είναι να αφήνεσαι σε μια κατηφόρα με το ποδήλατο χωρίς να πατάς φρένο και να νιώθεις το κασκόλ σου να ανεμίζει πίσω και να θέλεις να φωνάξεις δυνατά για το πόσο ωραία είναι η ζωή.

Εκεί, μπροστά στα duty free το μόνο που ένιωθα ήταν το ζεστό αποτύπωμα της σφικτής αγκαλιάς των γονιών μου. Ήθελα να κλάψω αλλά και να γελάσω με την ίδια ένταση. Έπιασα το χέρι του Will. “Εμπρός για την καινούργια μας ζωή”.