τι μου θύμισες τώρα

Και ενώ στην Αθήνα είναι Δεκέμβριος, αλλά εδώ ακόμα Νοέμβριος, ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τις σοφίες που έγραφα γι’ αυτόν τον μήνα το 2007, από την Αθήνα:

California dreamin’

12:44 pm 11/26/07  2 comments Leave a comment	All the leaves are brown and the sky is gray I’ve been for a walk on a winter’s day I’d be safe and warm if I was in LA California dreamin’ on such a winter’s day.  Καλά, δεν είναι ακόμα χειμώνας, αλλά κάνει κρύο. Και στο LA δεν κάνει πάντα ζέστη, θα ξεχάσω εγώ την τρίχα που σηκωνόταν όταν πήγαινες στην σκια; ‘Όπως και να έχει, the grass is greener on the other side, όπως είπε πολύ σοφά η Κατερίνα κι εγώ τώρα σκέφτομαι εκείνη την πλευρά του φράχτη που άφησα πίσω. California dreamin’ on such a winter’s day. Σ’ αυτήν την πλευρά του φράχτη οι μέρες είναι κρύες αλλά γεμάτες χαρούμενες στιγμές. Όπως ο τρίωρος καφές με Λουκ και Τετ στο Φίλιον. Ή την μεταμεσονύχτια ανάβαση στον Λυκαβηττό. Ή την αυριανή απεργία των δημοσιογράφων που για μένα σημαίνει Mall. Ναι, ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν τα πάω και καλά με τα συνδικαλιστικά και λέω να πραγματοποιήσω πορεία διαμαρτυρίας έξω από το Fnac. Ένα mail από τον Mat μου έφτιαξε τη διάθεση ακόμα περισσότερο. Ήταν το update του φετινού thanksgiving dinner που πραγματοποιήθηκε παραδοσιακά στο σπίτι του στο Brentwood και είχε απ’ όλα: τα κιλά γαλοπούλας που κατανάλωσαν Έλληνες, Γάλλοι, Ισπανοί και Αμερικάνοι, το eggnog που σκέφτηκαν να μου φυλάξουν αλλά το ξανασκέφτηκαν καλύτερα, την Sol με τον Τρελό να μαλώνουν κι εκείνος να το σκάει από το μπαλκόνι, πολλά γέλια και μια πρόταση με κεφαλαία: WE ALL MISSED YOU. Αυτό που δεν ξέρουν όμως είναι πόσο μου λείπουν εκείνοι. Και πόσο τρυφερά κρατάω τις στιγμές που περάσαμε τόσους μήνες. Μπορεί να μην το φαντάζονται κιόλας, γιατί με έβλεπαν είτε με hangover είτε με πονοκέφαλο αϋπνίας, και πάντα υιοθετούσα την περσόνα της cool που όλο γελάει και λέει εξυπνάδες. Δεν στάθηκα ούτε λεπτό να τους πω ότι οι ώρες γύρω από την κουζίνα καθώς οι Γάλλοι τίναζαν το μαρούλι μέσα σε υφασμάτινες πετσέτες και μας έπιαναν νευρικά γέλια, ήταν από τις πιο ωραίες. Δεν τους το είπα ποτέ και δεν ξέρω το λόγο. Weekend highlight: Ο Will αποφάσισε να ζήσει την τρομερή εμπειρία του μαζέματος των ελιών. Την Κυριακή το πρωί με τον καφέ στο ένα χέρι και την πάστα φλώρα της μανούλας στο άλλο, βγήκα στο μπαλκόνι να τον εντοπίσω. Ήταν εύκολο: ο μόνος λευκός μέσα σε μια ομάδα από Πακιστανούς. Μετά ήρθε και η θεία για καφέ και καθόμασταν όλες σταυροπόδι και καπνίζαμε, ενώ οι άντρες του σπιτιού δούλευαν. How traditional! Στο τέλος η θεία αναφώνισε: “δεν πιστεύω να είναι τίποτα Ταλιμπάν και να το πειράξουν το παιδί!”. There’s nothing like family life. Εν τω μεταξύ, σε περίπτωση που έχεις προσπαθήσει να βγάλεις μπλοκάκι για freelancer ξέρεις τι τραβάω αυτόν τον καιρό. Οι αργόσχολες στην εφορία αξίζουν αργό και επώδυνο θάνατο. Current Location: Athens Current Mood: cold Current Music: xmas carols

On November 30th, 2007 11:39 pm: Se afti tin plevra tou fraxti, tora einai i epoxi pou otan o ilios dyei, o ouranos ginetai fouksia kai mov (popofilexasimo). Simera to pori evrexe gia ores, koitaza ta dentra ekso apo to parathiro mou kai i mpanania exei mpampanes (e ti tha eixe) pou tis kounouse i dinati vroxi. Ki ego koimithika moni mou gia proti fora meta apo mines kai ksipnisa moni mou (profanos) ki evrexe kai otan tentona tis patouses mou den akoumpousan tis dikes sou.Re? Efiges?      On December 4th, 2007 12:04 pm: prin apo 5 mines kai kati psila. tin mera pou oi patouses sou xtipousan me dinami sto patoma tou LAX kai dagkonosoun na min vriseis ton Elares pou mas eixe paei stis afikseis anti tis anaxoriseis.otan 8a mou diloseis oti den mporeis pia na koimi8eis me allon sto krevati ki ego sou po oti den mporo xoris ton Will (diladi idi to leo) 8a kseroume oti ekeino to psychic pou eixe mperdepsei tis istories mas itan kai profitis.  01:34 pm 11/30/07 Χρειάστηκε να σταματήσω το Vanity Fair στην σελίδα 450, πάνω που όλα γίνονταν πιο ενδιαφέροντα. Είχα homework για το περιοδικό: Να διαβάσω την αυτοβιογραφία της Pattie Boyd και να γράψω ένα κομμάτι. Ξεκίνησα με όλη την καλή διάθεση. Έβαλα Beatles στο itunes και είπα να χαθώ στο Λονδίνο των 60ς. Χάθηκα, αλλά όχι με την καλή έννοια. Έφτασα με κόπο στη μέση του βιβλίου, όπου έχει γίνει Mrs. George Harrison. Κάθε σελίδα ήταν και ένας άθλος. Έζησε την τεράστια κοινωνική αλλαγή των 60ς και το μόνο που είχε να πει γι’ αυτό ήταν το πόσο skinny φαίνονταν τα πόδια της και πόσο δεν θυμάται τίποτα από τα ναρκωτικά. Quote: «We didn’t consider that they might be harmful. They were just fun. They could be scary but most of the time they made us feel like a million dollars, see wonderful psychedelic images, and hear everything much more acutely. George used to say that when he took LSD he felt as though a light bulb had gone on in his head. Every sensation was heightened.» Μετά από αυτό, φαντάζεσαι τον Χάρισον να λέει κάτι του τύπου «ποπο φίλε χάσιμο» και σβήνεις όλα τα κομμάτια των Beatles που είχες κατεβάσει ειδικά για το άρθρο. Quote: «We got out of the car, the acid kicked in, and everything was just whoah, psychedelic and very… I mean, it was just completely fine.» ¨ (Τα italics είναι του κειμένου δεν τα έβαλα εγώ.) Η Pattie Boyd έγραψε ένα βιβλίο για να δηλώσει πόσο γουάου ήταν το acid και πόσο μακριά τα πόδια της. Τώρα θα μου πεις, γιατί έφτασα ως την σελίδα 150; Έλα ντε. Μάλλον ήθελα να διαβάσω κάτι από μια γυναίκα που έζησε μια σύγχρονη επανάσταση. Μόνο που η ίδια αυτή η εναλλακτική και πρωτοπόρος, αναπαράγει τον ελιτισμό των προηγούμενων γενιών με μεγαλύτερη εμμονή. Κάθε φορά που περιγράφει έναν καινούργιο χαρακτήρα, εξετάζει αν είχε ενδιαφέρον ή όχι, σύμφωνα με το σχολείο που πήγε. Τις συμπάθειές της τις εξηγεί γιατί είχαν την ίδια εκπαίδευση (privately educated) και δεν ξεχνάει να σου υπενθυμίσει πόσο σοβαρή ήταν το δικό της σχολείο. Αφού βρε αγάπη μου στα 3 πρώτα κεφάλαια της παιδική σου ηλικίας ανέφερες άπειρα σχολεία που σε έστελναν οικότροφο για να σε ξεφορτωθεί ο πατριός σου. Και στην τελική, απλώς τελείωσες το σχολείο. Αν είχες φοιτήσει και στο Cambridge τι θα γινόταν; Επίσης, κατά τα λεγόμενα της ίδιας, η Cynthia Lennon ήταν βαρετή γιατί δεν είχε καριέρα. Όπως η δική μας, η πετυχημένη καριερίστρια. Που σοβαρές δουλειές σαν μοντέλο έκανε μόνο αφού τα είχε φτιάξει με έναν από τους Beatles. Το μόνο που μένει από όλη αυτή την δεκαετία, ήταν η επανάσταση του μίνι που αναδείκνυε ακόμα περισσότερο τα skinny, πολύ skinny και πολύ long πόδια της. Βαριέμαι. Το highlight ήταν η περιγραφή μιας επίσκεψης των Beatles στην Ελλάδα της Δικτατορίας. Και περιμένεις όλο αγωνία να δεις τι έχει να πει ένα παιδί που ζούσε στο ελεύθερο Λονδίνο, για μια χώρα με λογοκρισία. Το μόνο που είχε να πει είναι ότι από τα ναρκωτικά δεν θυμάται τίποτα. Α, ναι, έχει μια ανάμνηση, ότι δεν πέρασαν έλεγχο διαβατηρίων επειδή ο οικοδεσπότης τους ήταν ένας από τους γιους των Συνταγματαρχών. Αυτά. Και λες, εντάξει, τότε δεν θυμόταν τίποτα, τώρα που ετοίμαζε το ΕΠΟΣ, δεν έκανε google μερικά πράγματα για να προσθέσει την σοφία της; Αλλά και το googling θέλει εγκεφαλικά κύτταρα που μάλλον της λείπουν. Τα πόδια της όμως υπέροχα. Μετά από 150 σελίδες δεν έμαθα τίποτα χρήσιμο. Αλλά δεν είχε και τίποτα να πει. Δεν ακολουθούσε τους Beatles στις περιοδείες τους ανά τον κόσμο, οπότε το μόνο που μπορούσε να γράψει γι’ αυτές ήταν τι δώρα της έφερνε ο Harrison. Και για την προσωπική τους ζωή, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Όταν άρχισε να μιλάει για το πόσο διαφωτίστηκαν στην Ινδία και πόσο καλό έκανε αυτό στην ενέργειά τους, το έκλεισα και αποφάσισα ότι τα δικά μου εγκεφαλικά κύτταρα είναι πολύ σημαντικά για να τα κάψω με τις μαλακίες μιας “privately educated career girl with skinny legs”, που έκανε επανάσταση μόνο με όσους είχαν το ίδιο κοινωνικό υπόβαθρο και νόμιζε ότι τα ναρκωτικά δεν κάνουν κακό. Πραγματικά, και η μαλακία έχει όρια. ΥΓ1. Για να μην είμαι άδικη, δεν ξέρω αν οι άλλες 150 σελίδες του βιβλίου γίνονται εξαιρετικά επιμορφωτικές και έχουν κάτι να πουν. Έστω και για την σχέση της με τον Eric Clapton, κάτι. Είναι το πρώτο βιβλίο στην ζωή μου που θα αφήσω αδιάβαστο. Δεν γίνεται να το τελειώσω. Γι’ αυτό αν κάποιον βρει την αποκάλυψη στο δεύτερο μισό, παρακαλώ να με ενημερώσει. Πίσω στον Thackeray και το Vanity Fair λοιπόν. Τουλάχιστον αυτό το βιβλίο έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου. Current Location: Athens Current Mood: bitchy COMMENTS: On November 30th, 2007 11:34 pm: kai meta sou eftaigan oi liges grammes pou ekanan oi files sou gia na sou sfougkarisoun to patoma. Toulaxiston ksipnages tin alli mera kai eixes ena katharo potiri na valeis ton kafe sou vre aderfe.ola ki ola omos, “popo file xasimo” den akouses apo mena. Isos epeidi ta podia mou den einai kai poli makria.  p.s. merikes fores anarotiemai poso xontri tha imoun afti ti stigmi an den eixa perasei enan olokliro xrono narkomeni. Giota, eimai pio konta sta 70 ap’oti sta 60 eimai pio konta sta 30 ap’oti sta 20 kai eimai pio konta stous Inkas ap’oti ston Parthenona TI KANW EDW? On December 4th, 2007 11:56 am: aaaaaaa, ola ki ola, “popofilexasimo” den akousa apo sena. Den ksero ti legate vevaia stis spilies sas pou krivosastan kai zografizate toixous, alla kati mou leei oti an evlepes psixedlika sxedia kai akouges AYTHN tin ataka 8a ta ekoves ta narkotika noritera. diladi 8a isoun alla deka kila pio xontri aftin tin stigmi.re, den ksero ti kaneis ekei, alla ksero ti DEN kaneis. Den adinatizeis.  Alli erotisi: ta podia mou den einai poli skinny kai den kano narkotika. den dikaiooume viografia? Akoma mia erotisi: otan stamatisoun na 8eoroun 8eous olous aftous tous losers, o kosmos 8a ginei poli kaliteros.

===================================

Και επειδή έχω καλές φίλες που λατρεύουν τους Beatles, πρέπει να σου πω ότι όλο αυτό το φαρμάκι μου βγήκε στο γραφείο (μάλλον Δευτέρα θα ήταν) που είχα αναγκαστεί να διαβάσω το χειρότερο σκουπίδι ever και η μπάλα πήρε όσους έβλεπα μπροστά μου. Ναι, Αντζουλίνα, ο Χάρισον είναι θεός.

Υποσημείωση 2: βλέπω ήδη να μου έρχονται οι παρατηρήσεις για τα politically incorrect σχόλια περί Ταλιμπάν, οπότε να ξαναδιευκρινήσω ότι ήταν ατάκα θείας και την αναπαράγουμε εδώ επειδή είναι αστεία, εντάξει; Την γλίτωσα την παρατήρηση;