να τα πω κι εγώ;

Θα έχεις ήδη μαντέψει πως εδώ στο χιονισμένο Ann Arbor κοιμάμαι και ξυπνάω με το θέμα των μεταναστών στην νομική, που για συντομία θα τους λέμε μετανομιστές. Και φυσικά δεν μου φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι, η νομική έχει φιλοξενήσει τόσους κάφρους με γελοία αιτήματα από το 1997 που πέρασα το κατώφλι της, αυτοί που έχουν και έναν καλό λόγο δεν θα σπάσουν μια κλειδαριά μόλις δουν φως για να μπουν;

Αλλά, ρε φίλη, όσα άρθρα και να διαβάσω, όσα αποσπάσματα και να δω οnline υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορώ να τα καταλάβω με τίποτα. Ας πούμε αυτοί οι περίφημοι φοιτητές που τους φιλοξενούν. Θα τον καταλάβαινα τον όρο των “ανοιχτόμυαλων” και “προχώ” περί φιλοξενίας, αν τους είχαν πάει στα σπίτια τους, στα εξοχικά τους, αν έστω έμεναν σε ένα ξενοδοχείο και πλήρωναν τον λογαριασμό. Αλλά φιλοξενία στο δημόσιο κτίριο, δεν νοείται. Θα λέμε τα αυτονότητα; Εκεί έχει φτάσει ο παραλογισμός μας; Δεν τους ανήκει και δεν αποφασίζουν αυτοί για το ποιος θα μένει εκεί. Και αν θες να το δούμε πρακτικά το θέμα, εγώ έχω περισσότερα δικαιώματα σ’ αυτό το κτίριο, γιατί πληρώνω φόρους κανονικά εδώ και 10 χρόνια που δουλεύω αντίθετα μ’ αυτούς και δεν συμφωνώ μ’ αυτήν τη χρήση. Αλλά, πες, δεν πειράζει, αυτά είναι ψιλά γράμματα, δυστυχώς το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα δεν εκπροσωπείται από τα καλύτερα στοιχεία του. Δεν σεβάστηκαν όμως ούτε τους άλλους φοιτητές που είχαν καταψηφίσει το αίτημά τους. Και συνεχίζουν να μιλάνε για δημοκρατία, όταν καταπατούν την πιο βασική της αρχή. Και ΠΑΛΙ λες δεν πειράζει, δεν πατάνε ποτέ στο μάθημα τα παιδιά, όλη μέρα πίνουν φραπέ και παίζουν τάβλι, πού να προλάβουν να μάθουν ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιπούν πιο συχνά οι καημένοι ημιμαθείς, πού ν’ ανοίξουν κανά βιβλίο –ή αν το ανοίξουν, θα αποκομίσουν τίποτα, ή θα είναι γραμμένο το ’79, όπως εκείνος ο καταραμένος τόμος Πολιτικής Επιστήμης που είχα εγώ σαν φοιτήτρια. Και τώρα που θυμήθηκα τον τόμο, δεν έγινε ποτέ καμιά κατάληψη για τα ξεπερασμένα βιβλία μας, τους ανύπαρκτους καθητητές, την έλλειψη υποδομής (καλέ μην φανταστείς, με καθαρά έδρανα θα είμασταν ευχαριστημένοι, δεν σου λέω υποδομή σε επίπεδο αξιοπρεπούς πανεπιστημίου της Ιταλίας ή της Τουρκιάς ας πούμε). Αλλά ξέφυγα από το θέμα φίλη, σου έλεγα γι’ αυτούς τους ονειροπόλους, τους ρομαντικούς, τους δίκαιους και τους αγωνιστές, τα φιλόξενα παλικάρια μας που προσκάλεσαν τους μετανομιστές και τους έβαλαν να κοιμούνται στρωματσάδα μέχρι να πάρουν άδειες.

Κι εδώ έρχεται η άλλη απορία μου: πώς αποφάσισαν εκείνοι πως οι συγκεκριμένες περιπτώσεις μεταναστών δικαιούνται άδειες, άσυλο ή ό,τι άλλο απαιτούν εκβιαστικά πια; Εξέτασαν τις υποθέσεις τους, τα χαρτιά τους και έβγαλαν πόρισμα; Είχαν εκπαιδευτεί νωρίτερα για να αναλάβουν αυτή την υπόθεση; Και πώς μπορούν εκείνοι να αποφασίσουν ότι οι μετανομιστές πρέπει να μείνουν στην Ελλάδα και όχι οι άλλοι 300 ή 3000 ή 30.000 που είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκονται στην ουρά κάποιου γραφείου αλλοδαπών στην Ελλάδα και προσπαθούν να βγάλουν άκρη με τους αγενείς υπαλλήλους που δεν μιλάνε καμία γλώσσα εκτός από γαβγίσματα;

Το πρόβλημα με τους μετανάστες είναι συστημικό, δεν περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις, δεν λύνεται με μερικές σφραγίδες πάνω σε μια άδεια παραμονής που θα πρέπει έτσι κι αλλιώς ν’ ανανεώσουν σε 11 μήνες, κι εκείνοι σαν “μορφωμένοι” νέοι έπρεπε να το ξέρουν. Όπως θα έπρεπε να ξέρουν ότι η πιο αποτελεσματική δράση τους θα έπρεπε να στοχεύει σε μια συνολική αλλαγή διαδικασιών, νομοθεσίας και νοοτροπίας αλλά αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο φίλη, χρόνο και αποφασιστικότητα και οι δικοί μας αγωνιστές, παρά τα ευγενή φιλόξενα συναισθήματά τους, δεν έχουν υπομονή, θέλουν να κάνουν φασαρία τώρα, να δημιουργήσουν έναν πανικό, να κάνουν την φιγούρα τους σαν Ελληνάρες με κατεβασμένα παράθυρα και δυνατή μουσική, όπως είναι και θα παραμείνουν για πάντα, και μετά να λένε στις γκόμενες στα Εξάρχεια “ήμουν κι εγώ στην Νομική”. Δεν θα έκανε την ίδια εντύπωση αν λέγανε για παράδειγμα “κάθε πρωί πηγαίνω σ’ ένα γραφείο υπηρεσίας αλλοδαπών και βοηθάω εθελοντικά αυτούς που δεν γνωρίζουν Ελληνικά ενώ παράλληλα έχω οργανώσει έναν σύνδεσμο με απαίτηση να γράφονται οι ανακοινώσεις και οι αιτήσεις σε πολλές γλώσσες και όταν έχω χρόνο παρακολουθώ σεμινάρια online για το πώς αντιμετώπισαν άλλες χώρες το πρόβλημά τους. Φυσικά συμμετέχω στα μαθήματά μου κάθε μέρα, δίνω εξετάσεις και θα πάρω πτυχίο στην ώρα μου.” Όοοοοχι αγάπη μου, δεν είναι αρκετά μάτσο για τον μέσο Ελληνάρα που ζει και αναπνέει από τα γκάζια της μηχανής του, καπνίζει με μισόκλειστα μάτια τα στριφτά του τσιγάρα και θέλει κάθε τόσο να σπάσει το έδρανό του –αλλά πάντα κάτω από την προστασία του ασύλου, δεν κάνουμε και καμιά σοβαρή επανάσταση που κινδυνεύει να μας στοιχίσει το καθαρό μας μητρώο και την θέση στο δημόσιο που μας έχει ετοιμάσει ο θείος.

Και τώρα που μιλάμε για άσυλο, πόσο αστείο είναι το άσυλο το 2011; Γιατί οι “ιδέες” που υποτίθεται ότι προστατεύει, δεν κυκλοφορούν πια στους διαδρόμους της νομικής, έφυγαν μαζί με την αξιοπρέπεια και την συνέπεια, τους καθηγητές, τα κονδύλια και τα ερευνητικά κέντρα και πλέον συχνάζουν αλλού, κάπου στην ΕΕ, στην Αμερική, στο Τόκυο, στα Αραβικά Εμιράτα — στη Σόλωνος πάντως όχι. Και τι ακριβώς περιμένει αυτός ο Πρύτανης για ν’ αποφασίσει την άρση του; Προφανώς δεν σκέφτεται τους μετανομιστές ή το καλό της ακαδημαϊκής κοινότητας, την κριτική σκέφτεται, τα γιαούρτια που θα φάει από κάτι ξεμωραμένους αγωνιστές που κρύβουν κάτω από το επαναστατικό μπερέ την αρχή της φαλάκρας και τις ιδέες που δεν έχουν ακολουθήσει την εξέλιξη μιας πολιτικοποιημένης κοινωνίας ως το 2011, αλλά έχουν μείνει σαν τα συγγράμματά μας 40 χρόνια πίσω. Αλλά αυτοί κάνουν την μεγαλύτερη φασαρία, είπαμε όποιος έχει άδικο φωνάζει πιο δυνατά, και τους φοβάται αυτούς ο Πρύτανης και κάθε πρύτανης γιατί τα πάντα στην Ελλάδα συνδέονται με το κομματικό κόστος — για την γνώση και την πρόοδο ούτε λέξη.

Και τελικά, όσο και να τα βάλουμε με τους δίκαιους απόγονους του Ξένιου Δία ή με τους μετανάστες που θέλουν να μένουν και να δουλεύουν νόμιμα, να πληρώνουν και κανά φόρο ρε παιδί μου ή καμιά εισφορά στο ΙΚΑ (άκου τώρα παράλογα αιτήματα), τελικά, η μεγάλη ευθύνη βαραίνει τον μόνο γνωστό άγνωστο: την πολιτεία. Αυτό τον θεσμό με τον οποία κλείσαμε εκείνο το γαμοκοινωνικό συμβόλαιο πριν κάτι αιώνες και συνεχίζει να μην τηρεί την δική της πλευρά της συμφωνίας. Θέλω να το δεις ρεαλιστικά: οι δικοί μας ονειροπόλοι, ΑΦΟΥ είχαν μοιραστεί το φιλόδοξο σχέδιό τους σε συνέλευση και είχε καταψηφιστεί, πήραν το καράβι, πήγαν στο νησί, φόρτωσαν τους φουκαράδες που δεν ξέρουν πόσο τους χρησιμοποιούν τώρα, και ήρθαν πίσω στην Αθήνα. Και όταν λέμε για καράβια και νησιά, θέλω να θυμηθείς ότι κρατάμε το ΜΟΝΟΠΩΛΕΙΟ στην Ελλάδα, σε 2-3 οικογένειες (μπορεί να είναι και μία πια) να έχουν μόνο εκείνες τα σαπιοκάραβά τους (αχ, βρε Δημητρούλα, όλα τα καλοκαίρια μου έχεις στοιχειώσει) στο Αιγαίο, μην μπει ξένος επενδυτής και πάμε στην Χίο άνετα ή σκεφτούμε την αποκέντρωση (άκου τώρα να δεις). Όχι, κρατάμε το μονοπώλειο των πέρα δώθε στα νησιά, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε κιόλας για θέματα ασφαλείας.

Θέλω να φανταστείς, λοιπόν, 300 άτομα με τα στρώματά τους σ’ένα καράβι και κανείς να μην αναρωτιέται, “βρε πού πάνε αυτοί;”. Γιατί ζούμε σε τέτοια εποχή ειρηνικής σταθερότητας και κοινωνικής αρμονίας, που δεν πάει το μυαλό σου στο κακό, λες “για κάμπινγκ θα πάνε οι καημένοι, να αποκαταστήσουν την επαφή τους με την φύση, γιατί όλο γραφείο και γυμναστήριο, χάσανε τις ρίζες τους και μπλοκάρανε τα τσάκρα τους”. Φυσικά, αυτό πρέπει να σκέφτηκε ο καπετάνιος, ο υπεύθυνος ασφαλείας, ο θαλαμηπόλος που τους έδειξε τις θέσεις τους.

Θέλω να φανταστείς ένα άλλο σενάριο, σε μια άλλη χώρα που λειτουργεί το Συμβόλαιο κανονικά, σε μια χώρα που αναγνωρίζει τα προβλήματά της και λαμβάνει προληπτικά μέτρα. Έχεις τους φιλόξενους νέους και τους 300 κατασκηνωτές σε ένα πλοίο, μέσα στον Ιανουάριο, που δεν το λες και χάι σίζον για τα νησιά, σου κινούν την προσοχή και ενημερώνεις το λιμάνι. Στο λιμάνι, που είναι περιορισμένος χώρος, από ένα σημείο μόνο αποβιβάζεσαι, τους σταματούν για εξακρίβωση στοιχείων. Επόμενο πλάνο: Η νομική παραμένει κλειδωμένη, φρεσκοβαμένη και έτοιμη να “φιλοξενήσει” ακαδημαϊκούς, φοιτητές και ιδέες, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της. Αυτό είναι ένα μόνο σενάριο. Θα μπορούσαν να υπάρξουν άπειρες παραλλαγές, που όλες θα κατέληγαν στο ίδιο: Η νομική παραμένει κλειδωμένη, φρεσκοβαμένη και έτοιμη να “φιλοξενήσει” ακαδημαϊκούς, φοιτητές και ιδέες, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της. Εσύ τώρα θα απορήσεις “και τι θα απογίνουν οι 300 μετανάστες” που τους λυπάσαι γιατί είσαι και ανθρωπιστής. Δηλαδή, δήθεν ευαίσθητε, δεν τους λυπάσαι τώρα που τους έχουν εκεί και κάθονται στρωματσάδα και περιμένουν, ενώ τα παράθυρα στα κανάλια γεμίζουν με “ειδικούς” και τα Εξάρχεια με “κοινωνικούς αγωνιστές”;

Οι μετανάστες όπως κάθε ομάδα, πρέπει να βρει ΜΟΝΗ της τον τρόπο που θα επαναστατήσει, θα απαιτήσει δικαιώματα, θα αντιδράσει, θα ακουστεί. Το να μεταφέρονται σαν πρόβατα μέσα σε πλοία, δεν βοηθάει τον σκοπό τους πολύ. Αλλά ούτε αυτό σου ακούγεται αρκετά ισχυρό σαν ανθρωπιστική στάση, θέλεις κάτι ηχηρό ρε παιδί μου, είσαι Μεσογειακός και δεν σκέφτεσαι με κανόνες και βιβλία, γι’ αυτό σε μια κρίση αγωνιστικής αδελφοσύνης, παίρνεις τηλέφωνο και στέλνεις ντελίβερι πίτσες στην νομική, γιατί τέτοιος είσαι, ένας άγρυπνος επαναστάτης. Μόνο που αυτός που το σηκώνει έχει προφορά και η πρώτη σου σκέψη είναι “πω, ρε φίλε, γεμίσαμε ξένους” και δίνεις την παραγγελία με πεπερόνι και μπέικον και λουκάνικα για να τους περιποιηθείς τους “αδελφούς” μας, χωρίς να ξέρεις τις διατροφικές τους συνήθειες ή απαγορεύσεις, δεν σε νοιάζει κιόλας, δεν είναι μέσα στο σπίτι σου, δεν είναι καν έξω στον δρόμο, μέσα στην Νομική είναι, εσύ παίρνεις άλλο δρόμο για ν’ ανέβεις στο Κολωνάκι, τους προτιμάς κάπου μέσα, κλεισμένους, περιορισμένους, παρά στον δρόμο ν’ απαιτούν σιωπηλά αναγνώριση, γιατί τότε σε κάνουν και σκέφτεσαι. Ακριβό το μπέικον, αλλά άξιζε τον κόπο, είσαι σχεδόν εξτρεμιστής τώρα.