Γράμμα από την Αμερική

Έχω καιρό να σου γράψω, εβδομάδες που γίνανε μήνες, θέλω να σου πω γι’ αυτό το χιόνι που δεν λέει να φύγει από την αυλή μας και για τον Μικρό Άνθρωπο που μεγαλώνει και μιλάει και έσπασε ήδη ένα δόντι σε κάποια περιπέτεια, θέλω να σου πω για τους φίλους που έφυγαν και τους φίλους που έμειναν, για ιδέες, κανούργια κείμενα, ένα blog που διαβάζω κάθε πρωί με τον καφέ και αυτήν την ιστορία του Murakami που διάβαζα εχθές το βράδυ αργά, αλλα δεν μπορώ να σε πετύχω εύκολα, δουλειές, παιδιά και μερικά time zones κάνουν τα πάντα λίγο πιο περίπλοκα, αν μου έχει λείψει κάτι από την περιπλάνησή μας στην από εκεί πλευρά του πλανήτη τον προηγούμενο χρόνο είναι ο αυθορμητισμός των τηλεφωνημάτων μας. Και οι εβδομάδες που γίνονταν μήνες και που μας έφερναν λίγο πιο κοντά στις μέρες που θα περνούσαμε μαζί. Τώρα ξέρουμε πως θα αλλάξει ακόμα ένας χρόνος πριν ξαναβρεθούμε και μου φαίνεται βαρύ, το νήπιο στο σπίτι μου θυμίζει πώς τρέχει ο χρόνος, πόσες αλλαγές και στάδια χάνεις, ακόμα και αν ήθελα να υποκριθώ ότι δεν έχουν σημασία αυτοί οι μήνες, εκείνος που ψηλώνει και μιλάει όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα είναι σαν παλιομοδίτικο ρολόι που χτυπάει με θόρυβο τα δευτερόλεπτα.

Το βιβλίο στο κομοδίνο μου λέει “home is where you’ll be missed when you’re gone” αλλά, αγαπημένε Aleksandar Hemon, δεν ψάχνω πια να βρω το σπίτι μου, το ξέρω τώρα, είναι εδώ, εδώ με τα χιόνια που δεν λιώνουν για μήνες και τα λεωφορεία που μυρίζουν καφέ και σαμπουάν το πρωί, εδώ με τους Δυτικούς που βγαίνουν έξω στο κρύο με βρεγμένα μαλλιά και αφήνουν τα παράθυρά τους ανοιχτά χωρίς κανένα σεβασμό στο Ρεύμα που σκοτώνει ανθρώπους στα βαλκάνια, εδώ που οι εταιρίες έχουν customer service και μια απονεύρωση κοστίζει όσο ένα ταξίδι στην Αθήνα, εδώ που τα παιδιά φιλάνε μια οθόνη για να πουν καληνύχτα στους παππούδς τους και αγκαλιάζουν μόνο την δασκάλα στον παιδικό. Εδώ που οι άγνωστοι σου χαμογελάνε αν πέσει το βλέμμα σου πάνω τους, στη χώρα με τις τεράστιες βιβλιοθήκες και τις ακόμα μεγαλύτερες αδικίες, εδώ που ήρθα και πάλι με one way ticket, από εδώ θα σου γράφω για πάντα, το ξέρω τώρα, αυτό είναι το σπίτι μου. Και μάλλον γι’ αυτό μου λείπεις περισσότερο αυτές τις μέρες, ήταν πιο εύκολο όσο ζούσα στο μεταίχμιο, όσο πίστευα ότι ανήκω εκεί όσο κι εδώ, όσο είχα διεύθυνση και αγαπημένο στέκι στην Αθήνα, νόμιζα ότι είμαστε λίγο πιο κοντά. Μόνο που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και τώρα παίρνω τις πρώτες ανάσες μόνη μου. Και από το σοκ δεν μπορώ παρά να κλάψω δυνατά.