‘Ελα μαμά, πού να στα λέω, πήγα και μίλησα σε μια τάξη εδώ στο πανεπιστήμιο, ναι, ναι, κανονική διάλεξη, άσε θα ήσουν πολύ περήφανη για μένα. Και τι δεν είπα: για την καθημερινότητα του δημοσιογράφου στα ελληνικά περιοδικά, για την έλλειψη διαδικτυακής παρουσίας, για τις διαφορές των ελληνικών και των αμερικάνικων πανεπιστημίων (σ’ αυτό το σημείο οι φοιτητές μου έμαθαν τις λέξεις τζιτζίκι και μυρμήγκι), για την εμπειρία της μετανάστευσης, αν μου έδιναν κι άλλες ώρες πάνω στην έδρα, ακόμα εκεί θα ήμουν να τα λέω.
Μαμά, θα με καμάρωνες για το πόσο cool και συγκροτημένη φάνηκα, ούτε που θα φαντάζονταν αυτοί οι φοιτητές πόσο άχρηστη ήμουν εγώ στην ηλικία τους, νομίζω πως τους εντυπωσίασα. Εγώ πάντως εντυπωσιάστηκα από τα Ελληνικά τους, ελπίζω οι δικές τους μαμάδες να είναι περήφανες, όπως είσαι εσύ τώρα που μπορεί να σε έσκασα μέχρι να βγάλω το πανεπιστήμιο, αλλά να, κοίτα τώρα, πάω σε ομιλίες και διαλέξεις οικειοθελώς και στο τσακίρ κέφι δίνω και καμία.
Τώρα έχω και μια δεύτερη πρόσκληση για ένα άλλο τμήμα, αααααα, κι εκεί θα πάω να μιλήσω, όπου με καλούν θα εμφανίζομαι, σαν τους μαϊντανούς στα πρωινάδικα.
Α, μαμά, μην το ξεχάσω, εσύ που είσαι η πιο πιστή μου αναγνώστρια, δες την τελευταία μου στήλη για το ermoumag εδώ.
Out of office automatic reply 
Γιώτα σε διαβάζω συχνά οταν είμαι στα κάτω μου γιατί κατορθώνεις με τα κείμενα σου να μου φέρνεις ξανά το χαμόγελο στα χείλη. Με κάνεις να νιώθω πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος εκεί έξω όπου είσαι ελεύθερη να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Δεν έχει σημασία τόσο αν θα τα καταφέρεις, όσο οτι έχεις την ευκαιρία να προσπαθήσεις. Και αυτό απο μόνο του είναι πολύ σημαντικό! Ιδίως οταν ζεις κάπου που αισθάνεσαι πως τα χέρια σου είναι δεμένα. Τhank you!
Opos to eipes: simasia exei na prospa8iseis.
Egw s’ eyxaristw gia to pio oraio comment! 😀