παχιές μύγες και άλλα Αυγουστιάτικα παραμύθια

σου αναθέτουν ένα κείμενο εκεί, στην αρχή του καλοκαιριού και σου λένε με αυστηρότητα ότι το deadline σου είναι 26 Αυγούστου. Χα, μονολογείς, μέχρι τόοοοοοτε έχω καιρό, κουνάς και το χέρι κυκλικά σε απόλυτο συγχρονισμό μ’ αυτό το τόοοοοοτε και δεν αγχώνεσαι καθόλου.

έτσι κι αλλιώς η λίστα σου γι’ αυτό το καλοκαίρι είναι τεράστια, ο χρόνος άπειρος, τα σχέδια συναρπαστικά, εδώ προλαβαίνεις να πας σε όλα τα μέρη που σε έχουν προσκαλέσει, να βελτιώσεις την διατροφή σου, να καθαρίσεις το spam folder σου, να κάνεις όλα αυτά τα DIY αριστουργήματα που σκέφτεσαι όλο τον χειμώνα και κυρίως ν’ αλλάξεις ριζικά τη ζωή σου. Αφού αλλάξεις τις ζωές και όλων των άλλων.

κι έρχεται η παραμονή, Κυριακή οφ ολ ντέις, και συνειδητοποιείς ότι αύριο περιμένουν το κείμενό σου κι εσύ ψάχνεις όχι μόνο τον φορτιστή του μάκμπουκ, αλλα και το καλοκαίρι σου.

μα πού πήγε αυτό το καλοκαίρι ρε φίλε;

πρέπει να σταματήσει αυτό το φιάσκο με τον χρόνο που τρέχει σαν τρελός, μπάστα και χαλάρωσε αδερφάκι μου, εδώ έχουμε ολόκληρα vintage παντζούρια να τρίψουμε και να βάψουμε σε ποπ χρώματα και εσύ πας και μας κοπανάς αυτό το 25 Αυγούστου με τέτοιο θράσος;

ας ενωθούμε όλοι σ’ ένα κίνημα αιώνιου καλοκαιριού (έτσι κι αλλιώς οι ξένοι νομίζουν ότι ζούμε σε τροπική χώρα), στο κίνημα των αδειών που δεν τελειώνουν ποτέ (πιασάρικο σύνθημα “δεν τελειώνω, δεν τελειώνω”) και συνεχίστε να ανεβάζετε σαγιονάρες με ηλιοβασιλέματα και καφέδες πρωινού με θέα την θάλασσα σαν να μην υπάρχει Σεπτέμβριος.

Σεπτέμβριος είπα και θυμήθηκα: εσύ τα έχεις ετοιμάσει τα ρεζολούσιονς σου;

άσχετο, αλλά αναρωτιέμαι τι θα κάνουν τα παιδιά μας όταν έρθουν αντιμέτωπα με  τα φιλτραρισμένα μπούτια μας στην ξαπλώστρα με φόντο το απέραντο γαλάζιο, όλες αυτές τις ντροπιαστικές φωτογραφίες από τα νιάτα των γονιών τους που θα αιωρούνται ελεύθερα στο διαδίκτυο και θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.

ναι, ΙΕΚ ΑΚΜΗ εκεί; το επάγγελμα του μέλλοντος είναι insta-therapist, εξειδικευμένος στα συμπλέγματα της igeneration.

IEK είπα και θυμήθηκα, εσένα δεν σου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι το σπικάζ των διαφημίσεών τους που είναι παντού αυτήν την εποχή, high season σου λέει, σου θυμίζει ότι θα ξεκινήσουν τα σχολεία όπου να ‘ναι, πιο αγχωτικό και από την μουσική της Αθλητικής Κυριακής στην ΕΡΤ.

πριν το τέλος

χάθηκα φίλη μου το ξέρω, αλλά είπα σήμερα, αν είναι η τελευταία μας μέρα στη Γη να σου γράψω ένα μικρό σημείωμα, έτσι για να μην αποχωριστούμε χωρίς ένα γεια και καλό ταξίδι, είναι και τέτοια η διαφορά ώρας που πρώτη εσύ θα ζήσεις το τέλος του κόσμου, μην ξεχάσεις να το ανεβάσεις στο ίνσταγκραμ για να ξέρω τι με περιμένει.

σχεδόν ένας μήνας από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά, μην μου κρατάς κακία, είναι ο Μικρός Άνθρωπος που τρώει όλο τον χρόνο μου και τον περισσότερο του πατέρα του και πάλι δεν χορταίνει, μα, μισό μέτρο και κάτι ψιλά ακόμα και δεν έχεις ιδέα πόση ενέργεια χρειάζεται. Αλλά δεν θέλω να σου γκρινιάξω, ούτε να χρησιμοποιήσω την δικαιολογία του νεογέννητου για να καλύψω την τεμπελιά μου, με προδίδει το γεγονός ότι δεν υπάρχει σειρά στο hulu που δεν έχω δει αυτόν τον καιρό.

ωστόσο, θα σε καταπλήξω λέγοντας πως δεν πέρασα όοοολο τον καιρό μου μασουλώντας τζίτζερμπρεντ κούκις, να, δούλεψα και λίγο και μάλιστα σε καινούργιο περιοδικό, δες και καμάρωσέ με εδώ. H χαρά της συνεργασίας με το BHMADonna είναι ότι πλέον τα κείμενα θα δημοσιεύονται και στο σάιτ του Βήματος, έτσι θα κληρονομήσω τους ευφάνταστους σχολιαστές που κάθε φορά μου φτιάχνουν την διάθεση και με προκαλούν περισσότερο από τα ίδια τα άρθρα. Όπως είδες ήδη πρόλαβε και απάντησε η Elpida, διάβασε το σχόλιό της και θα καταλάβεις τον ενθουσιασμό μου.

σε άλλα νέα, είδα στο πρόγραμμα του επόμενου εξαμήνου εδώ στο πανεπιστήμιο ένα course για την ιστορία της μόδας και σύρθηκα στα πόδια της καθηγήτριας να με αφήσει να το παρακολουθήσω σαν auditor και δέχτηκε, περίμενε να με δεις από τον Ιανουάριο πάλι στα έδρανα με ντοσιέ με το λογότυπο του Μίσιγκαν και στυλό με πούπουλα.

καλώς τα παιδιά

βλέπω παντού πρωτοετείς, γέμισε η πόλη, ήρθαν με όρεξη και φέτος να κατακτήσουν τον κόσμο, φοράνε τα καλά τους και εξερευνούν τα πάντα, βάζουν τα πιο cool μπλουζάκια τους, σηκώνουν τους γιακάδες, σκαρφαλώνουν σε τακούνια και τινάζουν τα μαλλιά τους με σιγουριά, γελάνε δυνατά με τους καινούργιους τους φίλους καθώς κουβαλάνε κρεμάστρες και λαμπατέρ γραφείου πέρα δώθε. Τους βλέπω και τους καμαρώνω, αλλά ξέρω πως μέχρι την μέση του εξαμήνου, εκεί στα πιο κρύα σκοτεινά πρωινά του χειμώνα όλα θα είναι διαφορετικά, τότε θα κυκλοφορούν με τις χοντρές πιτζάμες τους χωσμένες μέσα σε uggs και σκουφιά που θα καλύπτουν τα αυτιά τους, θα σέρνονται χωρίς ίχνος αποφασιστικότητας και τσαμπουκά, τότε θα μισήσουν τα πρωινά και τις δευτέρες με ένα πάθος που δεν θα ξεπεράσουν ποτέ. Και τότε θα τους καμαρώνω ακόμα πιο πολύ, γιατί θα είναι επιτέλους ενήλικες.

indie scholar ακούω

Δεν σου έχω γράψει μέρες φίλη γιατί είμαι εκδρομή, εδώ στην πανεπιστημιούπολη του Brown στο Rhode Island. Αν αναρωτιέσαι τι κάνω εδώ, με απογοητεύεις, έπρεπε ήδη να το μαντέψεις: Συνέδριο. Όχι δικό μου καλέ, του Συζύγου, ναι, ναι, παρουσιάζει κι ένα paper το οποίο μου έχει διαβάσει πάνω από 20 φορές, αν ξεχάσει καμιά λέξη εκεί πάνω στο έδρανο θα μπορώ άνετα να του το ψιθυρίσω από την πρώτη σειρά, σαν τις μάνες που κάθονται στις σχολικές εορτές και λένε όλο το ποίημα μαζί με τα παιδιά τους, απ’ έξω το ξέρω. Το μυστικό εδώ είναι ότι μου προτείνει -όλως τυχαίως- να διαβάσω τα βιβλία που πρόκειται να αναλύσει και μετά με παγιδεύει, γιατί όσο να πεις, σ’ ενδιαφέρει μια συγκριτική ανάλυση μετά, έστω και για εγκυκλοπαιδική χρήση.

Βιβλίο όμως είπα και θυμήθηκα, ο βασικός λόγος που ήρθα εδώ μαζί του, είναι γιατί θέλω να εξερευνήσω το campus και να με φανταστώ για λίγο μέσα στο βιβλίο του Ευγενίδη The Marriage Plot, που με είχε κακομάθει, όλο για το Michigan και το Detroit έγραφε, κοντοχωριανοί σου λέω, τώρα το απομάκρυνε τον τόπο του εγκλήματος και τι να κάνω, πήρα τους δρόμους κι ήρθα εδώ για επιτόπια έρευνα στο Brown.

Ενίοτε μπαινοβγαίνω και σε πάνελ, όλη μέρα έχει ομιλίες, σε 4-5 διαφορετικά κτίρια, διαλέγεις και παίρνεις, εγώ τις διαλέγω στην τύχη, μία για τους Αλβανούς μοντερνιστές που χρησιμοποίησαν όλους τους συμβολισμούς του Καβάφη –αφού έπεσε το καθεστώς και ήρθαν σε επαφή επιτέλους με την ποίησή του και την αγάπησαν, μία για τον μαγικό ρεαλισμό και το Τούρκικο μυθιστόρημα Dear Shameless Death, δεν βαριέμαι καθόλου.

Ίσα ίσα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο απ’ ότι περίμενα, γιατί εκτός από το να υποκρίνομαι ότι ζω μέσα σε βιβλίο του Τζέφρι Ευγενίδη, ο άλλος μου στόχος για το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν να εντοπίσω την φοιτήτρια Emma Watson και να βγάλω μια φωτογραφία μαζί της, ξέρεις από αυτές που αγκαλιάζεις τον σελέμπριτι και εκείνος χαμογελάει μηχανικά με παγωμένα μάτια. Αλλά η καριέρα μου σαν stalker τελείωσε άδοξα όταν με πληροφόρησαν πως η Έμα, πήρε μεταγραφή, δεν την σήκωσε το Brown, κάθε φορά λέει που ήθελε να πει την γνώμη της στην τάξη, όλοι ψιθύριζαν “way to go Hermione” και άλλα τέτοια ανώριμα, κι έτσι πήγε στο μόνο μέρος που όλοι πάσχουν από το Σύνδρομο του Θεού και έχουν μεγαλύτερο ego από σένα την A-lister για να ασχοληθούν μαζί σου, στο NYU.

Κατά τα άλλα ωραία περνάμε εδώ στην εξοχή, τα ξέρεις τώρα τα αμερικάνικα πανεπιστήμια, όλο ωραία κτίρια και γκαζόν, αλλά στο Brown ζεις και την εμπειρία του Ivy League κι έτσι όταν πας να τσιμπήσεις από τους δίσκους με τα δωρεάν μάφιν στο μπραντς, η χαρτοπετσέτα σου θα έχει τυπωμένο το θυρεό με δόξα και τιμή. Παντού το περήφανο λογότυπο, όπου κι αν κοιτάξεις, σαν φεστιβάλ με σπόνσορα την κοκακόλα ένα πράγμα, φοβάμαι πως στην έξοδο να με μαρκάρουν κι εμένα στο μπράτσο.

Ωστόσο, νομίζω πως το κλίμα εδώ στο Brown με σηκώνει, έμαθα πως υπάρχει ένας όρος “independent scholar” σου λέει και μου ακούγεται πολύ ωραίο, σαν κι εμένα είναι κι αυτοί, δεν ανήκουν σε κανένα πανεπιστήμιο, αλλά συμμετέχουν στα συνέδρια, βέβαια, εκείνοι στρώνονται και καταθέτουν και papers και κάνουν παρουσιάσεις, οπότε οι ομοιότητές μας σταματούν στο γεγονός ότι δεν έχουμε να σηκωθούμε πρωί για μάθημα, οπότε αποφάσισα πως εγώ είμαι indie scholar, ένα καινούργιο είδος που πάει από ομιλία σε ομιλία και κρατάει σημειώσεις μόνο για προσωπική χρήση και φεύγει μασουλώντας μάφιν στο ηλιοβασίλεμμα χωρίς να αφήνει ίχνη πίσω του.

Κατά τα άλλα, έχω ερωτευτεί ένα ροζ σπίτι δίπλα στο campus και από εκείνη την ώρα πρήζω τον Σύζυγο να έρθει να διδάξει εδώ στο μέλλον κι έτσι να πραγματοποιηθεί έναι παιδικό μου όνειρο, να ζω μέσα σ’ ένα ζαχαρωτό.

σχολική αγωγή

το καλύτερο μέρος του να είσαι guest star σε μια αμερικάνικη πανεπιστημιούπολη, είναι η συμμετοχή σου στα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτς– χωρίς την δουλειά που χρειάζεται από τους πραγματικούς φοιτητές.  Ας πούμε, μπορείς να παρακολουθήσεις όσες διαλέξεις θέλεις, αλλά δεν έχεις να γράψεις και 12σέλιδο paper μετά για το τι ήθελε να πει ο ποιητής. Σ’ αυτό το κλίμα, προχθές μου προωθήθηκε μέιλ ενός ερευνητή των linguistics που χρειάζεται native speakers Ελληνικών για να μελετήσει με υπέρηχους τις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου καθώς μιλάς. Πείραμα; Ερευνητικό κέντρο; Ειδικό διαμορφωμένο δωμάτιο για “phonetics”; Δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Τώρα θα μπορώ να πω ότι έκανα το χρέος μου για να πάει η επιστήμη ένα βήμα μπροστά.

Ελπίζω να έχουν ένα από αυτά τα καλωδιωμένα καπελάκια που βλέπω συνέχεια στις ταινίες και το geek μέσα μου ενθουσιάζεται.

Μένοντας στο ίδιο θέμα, την προηγούμενη εβδομάδα μια φοιτήτρια των καλών τεχνών μου ζήτησε να την βοηθήσω σε μια εργασία της: πρέπει να παρακολουθήσει, να φωτογραφίσει και να καταγράψει την καθημερινότητα ενός αγνώστου. Τέλεια! Πάντα ήθελα έναν παπαράτσι να με ακολουθεί και τώρα θα έχω την ολόδική μου βιογράφο. Αν καθίσεις να πιεις καφέ μαζί μου στο τραπεζάκι που συνήθως γράφω τα απογεύματα, έσω έτοιμη με το καλό προφίλ, μπορεί μια διδακτορική να τραβάει φωτογραφίες πίσω από τον ψεύτικο φίκο. Ελπίζω να γίνει πολύ διάσημη και μια μέρα να δω το σαλόνι μας σε black and white σε μια έκθεση της Νέας Υόρκης. Έτσι, έκανα και το χρέος μου στην τέχνη.

Μετά από τόση δουλειά, είπα να διασκεδάσω λιγάκι και σήμερα κανόνισα να πάω πρώτο τραπέζι πίστα στο The Moth Story Slam με φίλες –κάτι σαν stand up comedy, αλλά με αστείες ιστορίες που διηγούνται όσοι θέλουν από το κοινό. Για να πάρεις μια ιδέα κατέβασε από εδώ podcasts. Αχ, δεν μπορώ να σου πω πόσο ανυπομονώ. Όχι, δεν σκοπεύω να καταπλήξω το κοινό μου στο Circus club με μια σπέσιαλ εμφάνιση, σήμερα θα πάω μόνο για να ακούσω –έτσι για αλλαγή βρε παιδί μου.

(ξέρεις ότι είσαι άνω των 30 όταν πια πας σε club για βραδιές με ιστορίες και όχι για να τσαλαπατηθείς από ιδρωμένους 20χρονους και να πιεις νερωμένη μπύρα σε πλαστικό ποτήρι, πάνε οι καλές εκείνες εποχές με τα ματωμένα πατουσάκια μέσα σε τακούνια μετά από χορό σε κάτι που φαινόταν σαν ένα και μοναδικό, συνεχόμενο κομμάτι που απλώς κρατούσε 6-7 ώρες, πάνε όλα αυτά, ούτε hangover, ούτε καμένα ρούχα από τον μεθυσμένο που στην έπεφτε με το τσιγάρο στο χέρι, μόνο φίλες, ωραία κοκτέιλ και sensible shoes.)

(χαζεύοντας τον δρόμο από το περίφημο τραπεζάκι που μπορείς να με βρεις σχεδόν κάθε απόγευμα)

not your usual morning type

εντάξει, ας το δούμε ρεαλιστικά. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα εβδομαδιαίο πρόγραμμα που απαιτούσε να ξυπνήσω πριν τις 10; Ίσως το 1997. Όταν τελείωσα το λύκειο (ναι, είμαι τόσο μεγάλη, τι θες;). Που κι εκεί ακόμα μοιράζαμε τις μέρες τις εβδομάδας, πρωινή και απογευματινή βάρδια, οπότε στην χειρότερη να πηγαίναμε πρωινοί τρεις μέρες από τις πέντε, κι έτσι κι αλλιώς κανείς δεν χρειαζόταν να είναι 100% ξύπνιος τις πρώτες ώρες, ακόμα και τότε που οι ιδιοφυιείς εκπαιδευτικοί μας έβαλαν γυμναστική για αρχή της μέρας, που σε πληροφορώ ότι είναι χειρότερα από αρχαία στις 8.15 μετά από προσευχή, ή έτσι τέλος πάντων υποπτεύομαι γιατί δεν έκανα ποτέ γυμναστική (ή προσευχή), κάτι που εκτιμούσε πολύ ο χοντρός γυμναστής μας που φορούσε φόρμες σαν αποκριάτικη στολή, με τις ευχές τους ήμουν στο παρκάκι πίσω από το σχολείο και κάπνιζα κι αυτά πληρώνω τώρα. Τι έλεγα όμως; Α, ναι, το 1997 φίλη. Μετά πέρασα στο ελληνικό πανεπιστήμιο που το ραντεβού για πρωινό καφέ είναι μετά τη 1 (το απόγευμα) και ακόμα πιο μετά έπιασα δουλειά σε περιοδικό που δεν το λες και εφορία παρά τα απαίσια γκρι-μπλε γραφεία στα οποία μας καταδίκασαν τώρα τελευταία, αλλά κατά τα άλλα κάρτα δεν χτυπάμε, από φιλότιμο εμφανιζόμασταν πριν τις 12.

Και τώρα είμαι στην αίθουσα στις 8.55. Για να τα καταφέρω αυτά είμαι στην στάση του λεωφορείου στις 8.37 (ναι, έχει σημασία η ακρίβεια, έτσι περνάνε εδώ τα λεωφορεία, στο λεπτό, αν επαναναπαυθείς ότι έχει κίνηση, πάει το έχασες και το κόβεις με τα πόδια, κάτι εντελώς εφικτό –αν δεν είναι πρωί και έχεις πιει καφέ).

Για να είμαι εκεί ντυμένη, βαμένη, με τα βιβλία και τον ζεστό αρωματικό καφέ μου στο χέρι, ευγενική χορηγία του Mr. Right που θα πάει στον παράδεισο για το γεγονός ότι από τότε που τον γνώρισα έχω πάντα καφέ και πρωινό στο κομοδίνο με το που ανοίξω τα μάτια μου –κι αυτό κυρίες και κύριοι είναι το μυστικό ενός πετυχημένου γάμου, για να είμαι λοιπόν όλα αυτά, έχω βάλει το ξυπνητήρι μου σε μια ανήκουστη ώρα με το 7 μπροστά. Το εφτά (7) επαναλαμβάνω. Που δεν είναι τυχαίο ότι τόσα ήταν τα θανάσιμα αμαρτήματα, γιατί αυτό ακριβώς είναι, θανάσιμη αμαρτία να αναγκάζεις τον κόσμο να ξυπνάει τόσο νωρίς αγαπητό πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.

Ζώντας λοιπόν αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία της πρωινής ζώνης έχω να σου πω ότι όταν ξυπνάς τόσο νωρίς, η μέρα σου, η κάθε μέρα σου, κρατάει δύο μέρες. Δεν σου κάνω πλάκα. Νιώθεις ότι έχει περάσει μια ολόκληρη μέρα αλλά κοιτάς στο παράθυρο κι έχει ήλιο ακόμα έξω. Και όταν βραδιάσει τελικά είσαι σίγουρη πως έγινε κάποιο λάθος κι αυτή η μέρα κράτησε κάτι παραπάνω από 24 ώρες, δεν εξηγείται αλλιώς. Πώς είναι όταν πετάς από την ευρώπη στην Αμερική που περνάνε περνάνε οι ώρες κι εσύ είσαι ακόμα εκεί στο απόγευμα της ίδιας μέρας που άφησες την αγκαλιά της μανούλας; Ένα τέτοιο πράγμα.

Και τώρα που το ζω αυτό, παράξενα πράγματα συμβαίνουν γύρω μου.

Για παράδειγμα, σήμερα που επέστρεφα από το μάθημα σέρνοντας τα πόδια μου και σκύβοντας με την γνωστή κλίση που έχει κάθε ενήλικος φορτωμένος με σακίδιο, είδα από μακριά την πόρτα του σπιτιού μας ανοιχτή. Και έναν τεράστιο καμβά απλωμένο και εργαλεία και πιτσιλιές μπογιάς παντού. Α, ωραία σκέφτηκα, μας βάφουν την πόρτα και χάρηκα γιατί είμαι μια νοικοκυρά πια και μπορώ να ενθουσιαστώ με τέτοια πράγματα και καθώς πλησιάζω ακούω μουσική και κουνάω το κεφάλι μου με χαρά που ο μπογιατζής μας είναι τόσο γαμάτος που έχει το δικό του ηχητικό σύστημα με το ipod σε πρώτη θέση και τότε συνειδητοποιώ τι τραγούδι παίζει στην διαπασών: Total eclipse of the heart.

Το τέλος έρχεται.

 

 

Ελληνοτουρκικά

Σήμερα στο μάθημα Τουρκικών (το οποίο ξεκινάει στις 9 το πρωί για να μην ξεχνιόμαστε) κάθομαι μπερδεμένη με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου, ενώ οι άλλοι 4 συμμαθητές μου που κάνουν κάθε μέρα μάθημα εδώ και 3 εβδομάδες απαντούν με ευκολία σε σύνθετες ερωτήσεις για την μέρα, τον μήνα, τον καιρό, αν θέλουν τσάι και αν είναι κουρασμένοι. Βουλιάζω σιγά σιγά στην αμηχανία γιατί το μόνο που μπορώ να πω είναι “δύο μπύρες παρακαλώ” όπως έμαθα το καλοκαίρι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά για τον καιρό ή τον σωστό μήνα τίποτα.

Και τότε έρχεται η στιγμή, η απόλυτη στιγμή δικαίωσης, η στιγμή που μπαίνει με το ηχητικό μεγαλείο των carmina burana (όλων, ναι) και η καθηγήτρια προσπαθεί να εξηγήσει την έννοια του “ούτε…ούτε” που δεν μεταφράζεται ακριβώς σε “neither…nor” και κανείς άλλος δεν το πιάνει ακριβώς αλλά εγώ  λάμπω από χαρά και σκέφτομαι από μέσα μου: take THAT, πολύγλωσσα geeks, εσείς έχετε τα βιβλία, εγώ έχω την κοινή κουλτούρα, και για να μην στα πολυλογώ αναπτερώθηκε το ηθικό μου και έμαθα πολλά. Έχω και ασκήσεις για αύριο. Ναι, φίλη, πάλι στις 9. Μεγάλες θυσίες κάνω για την ευτυχία αυτού του γάμου που με περιφέρει στα Βαλκάνια.

Εν τω μεταξύ, μπαίνω στο in.gr για να δω τι έγινε πίσω στην χώρα μου όσο έλειπα και διαβάζω για προειδοποίσεις της Τουρκίας, για πολεμικά πλοία και άλλες τέτοιες τρέλες. Τρέλες, τρέλες, τρέλες. Χαλαρώστε λιγάκι, δεν γίνεται να διαδραματιστεί ψυχροπολεμικό φιάσκο τώρα που εγώ επενδύω τα πρωινά μου στην Τουρκική γλώσσα, σεβαστείτε τον ύπνο μου.

Κυριακή απόγευμα

Ξέρεις που έρχεται Παρασκευή κι ορκίζεσαι πως αυτό το σαββατοκύριακο δεν θ’ αφήσεις το homework για την τελευταία στιγμή, ποια Κυριακή βρε, θα τα τελειώσεις τα πάντα τόσο νωρίς που θα αποστομώσεις όλους όσους ακούν πως αποφάσισες να παρακολουθείς μαθήματα στις 9 το πρωί και γελούν δυνατά κρατώντας την κοιλιά τους.

Το Σάββατο περνάει ολόκληρο χωρίς να το καταλάβεις κι επιστρέφοντας σπίτι με την χαρά του κόκκινου κρασιού και τη δυνατή μουσική ακόμα στ’ αυτιά σου, ορκίζεσαι πως μόλις ξυπνήσεις, θα φτιάξεις έναν καφέ και θα στρωθείς.

Ξυπνάς και φτιάχνεις καφέ. Ελέγχεις το facebook, το twitter, τα mails σου. Ανοίγεις όλες τις σελίδες εφημερίδων που μπορείς να σκεφτείς. Φτιάχνεις ένα σνακ. Δεύτερο καφέ. Κάνεις refresh στα μέιλ και επειδή δεν έχεις καινούργια αποφασίζεις να ελέγξεις και να σβήσεις τα σπαμ σου–είσαι σίγουρη που θα χαθεί κάτι σημαντικό κατά λάθος αν δεν το κάνεις τώρα. Φτιάχνεις μεσημεριανό. Τρίτο καφέ. Τακτοποιείς την ντουλάπα σου, είναι ύπουλος αυτός ο καιρός, πρέπει να είσαι προετοιμασμένη και να αερίσεις την στολή του σκι. Ανακαλύπτεις μια ξεχασμένη μάσκα και αποφασίζεις πως έχεις καιρό να περιποιηθείς τον εαυτό σου και κάνεις απολέπιση πριν την απλώσεις. Καθώς στεγνώνει και θυμάσαι γιατί δεν σου αρέσουν οι μάσκες αργύλου που καταχωνιάζεις δεξιά κι αριστερά, αποφασίζεις πως πρέπει να επεκτείνεις αυτή την κούρα και βγάζεις από τα συρτάρια μανό, κρέμες, σέρουμ. Πλένεις σταφύλλια για την αποτοξίνωση. Καταγράφεις το πρόγραμμα της διατροφής σου για την επόμενη εβδομάδα που ορκίζεσαι ότι θα είναι η πιο υγιεινή του κόσμου. Σ’ αυτό το σημείο συνειδητοποιείς ότι δεν βλέπεις πολύ καλά τι γράφεις γιατί έχει αρχίσει και σουρουπώνει. Φυσάς τα νύχια σου να στεγνώσουν, ορκίζεσαι πως μόλις μπορείς να πληκτρολογήσεις άφοβα θα στρωθείς. Σοβαρά αυτήν την φορά.

Κάποιος ανάβει το φως και τρομάζεις. Μα, μα, μα, πριν μερικά δευτερόλεπτα ακολούθησες εκείνο το λινκ που έβαλε κάποιος τυχαία στο τουίτερ και να, ήταν για να κατεβάσεις μια ολόκληρη σεζόν arrested development και παρόλο που τα έχεις μάθει απ’ έξω πια πάτησες στο λινκ και μετά ξεκίνησες να τα βλέπεις γιατί ποτέ κανείς δεν θυμάται το πρώτο επεισόδιο της αγαπημένης του σειράς έτσι; Ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο, ούτε την πρώτη σεζόν ολόκληρη.

Τελευταία Κυριακή που την πατάω έτσι, τ’ ορκίζομαι. Από την επόμενη εβδομάδα στρώνομαι. Σοβαρά.

newsflash

* Went shopping today, checked out the Mad Men collection for Banana Republic, nothing special to report.

 

 

 

 

 

 

 

* Arranged to start Turkish lessons this Monday and yoga classes later this week. Vowed to go to the farmers market every single Saturday. September is my month of resolutions, you know that.

 

 

 

 

 

 

 

* Best answer I’ve ever received as an excuse for a missed call: “We’re getting tattoos now, call u right back.” These Comparative Literature people are beyond me.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

* Halloween decorations are out. Weeeeee!

από δεξιώσεις καλά πάμε

“Ευτυχώς που γύρισες στο Αν Άρμπορ να κάνεις και κανένα update το blog” με πειράζει ο αναγνώστης παύλα βαρόμετρο των θέσεών μου.

“Ναι, δεν είχα τίποτα καλό να πω στην Αθήνα και βαρέθηκα να γκρινιάζω”.

Ο αναγνώστης-βαρόμετρο-βασικός κριτής με ξανακοιτάει. Συνεννοούμαστε σαν δυο Αθηναίοι που έχασαν την βάση τους. Τόσο χάλια; με ρωτάνε οι ξένοι. Τόσο χάλια.

“Μέχρι και ανακούφιση που ένιωσα όταν φύγαμε για την Κωνσταντινούπολη, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό coming from a Greek,” αστειεύομαι γιατί χρειάζομαι το comic relief πριν αρχίσω να μονολογώ για την χαμένη-πόλη-μου.

Συγκεντρώνομαι στο σουβλάκι φρούτων, καρπούζι, σταφύλλι, πεπόνι, μάνγκο και πάλι καρπούζι. Είμαστε στην εκδήλωση καλωσορίσματος των καινούργιων διδακτορικών του τμήματος συγκριτικής λογοτεχνίας, 5 στο σύνολο, τους είδα να τρέμουν λίγο όταν βρέθηκαν στο κέντρο και όλοι τους χειροκρότησαν. Πέρσι ήταν και ο Will στην θέση τους, φέτος ανταλλάσσω τηλέφωνα και υπόσχομαι στα ντροπαλά κορίτσια πως θα τις ξεναγήσω στην πόλη και θα τους μάθω όλα τα καλά μπαρ.

“Στο Princeton είχαμε δύο μπαρ όλα κι όλα” παραπονιέται η exchange student που ήρθε στον Παράδεισο. “Εδώ έχουμε άπειρα, ακόμα και μαρτίνι μπαρ με ειδική εκδοχή του cosmopolitan” την καθησυχάζω.

Το πρόγραμμά μου για τις επόμενες εβδομάδες είναι πολύ φορτωμένο όπως καταλαβαίνεις. Σε λίγο φεύγω για το farmers market το οποίο είναι μια δικαιολογία απλώς για καφέ και βόλτες στο Kerrytown. Πάω να ετοιμαστώ.