Περπατάω στα ίδια πεζοδρόμια, πάνω από κόκκινα και πορτοκαλί φύλλα, ακολουθώ τα ίχνη του τότε εαυτού μου, εκείνου που παραπάτησε για πρώτη φορά εδώ, διστακτικά και μπερδεμένα, μεθυσμένα βήματα κάποιου που είχε ζαλιστεί από τις καινούργιες εικόνες, την αγωνία της αλλαγής και αυτό το σφίξιμο στο στομάχι για όλα όσα άφησε πίσω.
Δέκα χρόνια, φίλη. Τόσα πέρασαν από εκείνο το αποχαιρετιστήριο πάρτι στη Μιχαλακοπούλου. Την στιγμή που έστριψα στον διάδρομο και σας είδα όλους μαζεμένους, μπαλόνια, λουλούδια και αγκαλιές, ήξερα ότι αποχαιρετούσα κάτι περισσότερο από ένα γραφείο και μια πόλη.
Δέκα χρόνια κι αυτού του blog. Διαδικτυακές φλυαρίες, self-indulging αναρτήσεις μιας περιπέτειας με σκίουρους και βαλίτσες. Χιόνια, κόκκινα φύλλα και μαθήματα ζωής. Άνθρωποι, μέρη και οι μύτες των παπουτσιών μου που ακολούθησα προσεκτικά σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, μόνο και μόνο για να με φέρουν πάλι εδώ. Εδώ, στην πόλη με το martini bar και το παγωτατζίδικο που ξέρουν την σωστή προφορά του ονόματός μου. Το βιβλιοπωλείο και το δισκάδικο που μυρίζουν όπως εκείνα στην Αθήνα. Οι φίλοι, αχ, οι φίλοι, όσοι ήρθαν, όσοι έφυγαν, όσοι μας περιμένουν σε διάφορες συντενταγμένες του πλανήτη.
Από το Ann Arbor, στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη, τη Νέα Υόρκη και το Princeton, και τώρα πίσω, σπίτι μας, είπαμε με τον Στρόβιλο, σπίτι μας.
Δέκα χρόνια, δύο παιδιά και αμέτρητες τυπωμένες λέξεις αργότερα, είμαστε εδώ.
Σ’ ευχαριστώ για την παρέα.
Σ’ αφήνω με τη φωνή του ντόπιου Annarborite που κάτι ξέρει παραπάνω:
“Έκλεισε ο ΔΟΛ” διαβάζω στο ποστ με την άσχημη γραμματοσειρά, και είναι αυτή η λεπτομέρεια, αυτό το ακατάλληλο font που με πειράζει, θα έχουν απολυθεί όλοι οι γραφίστες ήδη, σκέφτομαι, αποκλείεται να υπάρχει art director που να ενέκρινε αυτή την γραμματοσειρά.
Έτσι ξεκίνησε και σε εμάς, έφυγαν μερικοί γραφίστες, συντάκτες, μεταφραστές. Μετά και άλλοι γραφίστες, συντάκτες, μεταφραστές. Μειώσαμε τους φωτογράφους, τις παραγωγές, τις τιμές των κειμένων και των editorials. Μειώσαμε τον κόσμο, την ύλη, την ποιότητα. Μειώσαμε τις ανάγκες μας, την αντίδρασή μας, την απαίτηση να πληρωνόμαστε. Και τώρα απλώς “έκλεισε ο ΔΟΛ” λέει η γραμματοσειρά και όλοι κλαίνε για τις “ιστορικές εφημερίδες” και ξεχνάνε αυτά τα ρημαδοπεριοδικά –γκουχ, γκουχ, αυτά που έφερναν και τη διαφήμιση για να μπορούν να βγαίνουν οι “ιστορικές εφημερίδες.”
Διαβάζω τα αποχαιρετιστήρια ποστς των συναδέλφων και φίλων και προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα είναι η ζωή όταν δεν θα περιμένω το επόμενο εξώφυλλο, το επόμενο τεύχος. Από το 2002 που έκανα τα σαρδάμ μου στο πρώτο meeting του Cosmo έως σήμερα, 15 χρόνια ενήλικης ζωής, μετράω τους μήνες με αναθέσεις, επιμέλειες, τίτλους εξωφύλλου. Δεκαπέντε χρόνια φίλη, έγραψα, επιμελήθηκα και μετέφρασα λέξεις σε όλες τις γυαλιστερές σελίδες του ΔΟΛ (Cosmo, Marie Claire, BHMAdonna, Mommy, Γάμος) και ξαφνικά σταματάει το μέτρημα. Στα 15 το τερματίσαμε. Αλλά, μάλλον αυτό σημαίνει ότι πήραμε το κανονάκι και περνάμε στην επόμενη πίστα.
Γιατί εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να ξενυχτάμε μαζί πάνω από τελικά στησίματα που δεν είναι καθόλου τελικά και θα αλλάξουν ακόμα κανά δυο φορές πριν στείλουμε τις σελίδες να τυπωθούν, απλώς δεν θα είναι εκεί. Σ’ εκείνες τις καρέκλες με τα ροδάκια που φέρναμε κοντά κοντά για να φάμε το μεσημεριανό μας και σ’ αυτά τα γραφεία που στολίζαμε με πουά κορδέλες και πούπουλα και κάρτες και φωτογραφίες, σ’ αυτόν τον οργανισμό που έκανε τον μπαμπά μου περήφανο καθώς κατέβαζε τα γυαλιά του και χανόταν στις σελίδες των Νέων και του Βήματοςτης Κυριακής.
Θα γραφτούν πολλά, μελό και επαναστατικά, ρομαντικά και ρεαλιστικά, θα δεις. Οικονομικές αναλύσεις και πολιτικές αναλύσεις, κάποιες από ειδικούς, κάποιες όχι. Κι εμείς θα συναντηθούμε σε ένα μαγαζί του κέντρου και θα πιούμε και θα πέσουμε στη δική μας ιστορική αναδρομή, στα γραφεία στη Βουλής που ήταν μια ευθεία μόνο μέχρι το Guru, και στα θέματα που μας έκαναν να γελάσουμε μέχρι δακρύων, στις διευθύντριες που μας έκαναν να κλάψουμε μέχρι να μας πιάσουν γέλια, στις αναποδιές και τα ξενύχτια και όλα αυτά που μάθαμε για την δουλειά, για τα media, για τον εαυτό μας. Κυρίως όμως για τους ανθρώπους. Αυτούς που καλημερίζαμε κάθε πρωί και αγκαλιάζαμε κάθε απόγευμα, αυτούς που μας είδαν να μπαίνουμε στο γραφείο με το make up της προηγούμενης μέρας, αυτούς που μας πήραν τούρτες στα γενέθλιά μας και starbucks τα βράδια του κλεισίματος, αυτούς που μας είδαν να ερωτευόμαστε, να χωρίζουμε, να μαλώνουμε με τις μαμάδες μας στο τηλέφωνο, να κόβουμε το κάπνισμα, να κάνουμε δίαιτες, να παρακαλάμε τους θεούς να βγάλουμε μια άκρη με το ΤΕΒΕ και το ΕΤΑΠ ΜΜΕ και όλη τη γραφειοκρατία που παρά την περιπλοκότητά της δεν κάλυπτε ούτε ένα σφράγισμα. Αυτούς που μας είδαν στα καλύτερα και στα χειρότερά μας και είναι ακόμα στη ζωή μας.
Κι εσύ Φίλη μου, εσύ, που ήρθες στο ατελιέ του Marie Claire όταν ήμουν στη σύνταξη, τόοοοοσα χρόνια πριν, εσύ που μου έφτιαχνες τα μαλλιά και μου έλεγες ότι πρέπει να τα μακρύνω για να σταθούν τα ’40s victory rolls, εσύ που μου έστελνες πακέτα και τεύχη ακόμα και όταν είχα πια μετακομίσει στην Αμερική, εσύ λοιπόν, το αποφάσισες, θα μαζέψεις τα κόκκινα κραγιόν και τα CD σου και θα έρθεις εδώ. Εδώ. Μετράω μέρες για την πτήση σου.
Μετά από 6 χρόνια σε διαφορετικές ηπείρους και time zones, θα μπορούμε επιτέλους να πίνουμε τον πρωινό καφέ μας σε πραγματικό χρόνο, χωρίς οθόνη ανάμεσά μας. Όπως εκείνα τα χαοτικά πρωινά με τις απεργίες στην Αθήνα που με έπαιρνες με το κόκκινο αυτοκίνητο για να κατέβουμε μαζί στη Μιχαλακοπούλου και σε όλη τη διαδρομή τραγουδούμε δυνατά και παράφωνα En Vogue.
4η Ιουλίου κάπου στο midwest με το Αμερικάνικο σόι, είναι η πρώτη μου εμπειρία εκ των έσω, η στροβιλο-οικογένεια συμμετέχει στην παρέλαση με το δικό της άρμα, ο Ορφέας ενθουσιάζεται με τον χαμό, η θεία Νανέτ και ο θείος Τσιπ κάνουν την αναπαράσταση του American Gothic και η 90χρονη γιαγιά Γκρέις, που είναι ολίγον τι εκκεντρική, ντύνεται άγαλμα της ελευθερίας. Ναι, με δάδα και απ’ όλα. Είναι όλα αστεία και ωραία και συγκινητικά και πατριωτικά, πετάμε και καραμέλες στα παιδάκια που έχουν μαζευτεί δεξιά κι αριστερά, ο Ορφέας φυσάει σαπουνόφουσκες, ψέλνουνε εθνικούς ύμνους και “αμέρικα αμέρικα” που σου κάνει μια ανατριχίλα, και τραβάω φωτογραφίες σαν τουρίστας, μέχρι που η γιαγιά Γκρέις σηκώνεται με τον χιτώνα και τη δάδα της να απαγγείλει το ποίημα που είναι γραμμένο στη βάση του αγάλματος, τους στίχους που καλωσόριζαν τους μετανάστες:
Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tossed to me,
I lift my lamp beside the golden door.
Και τους σκέφτομαι αυτούς τους στίχους μέρες τώρα, όπως και το υπόλοιπο ποίημα, αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις τι γράψεις και τι να πεις, επειδή έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα, και το μόνο που εύχομαι είναι να έχει μείνει αυτή η ανάμνηση στο μυαλό του μικρού Ορφέα, εκεί, ανάμεσα στα μπάρμπεκιου και τα πυροτεχνήματα, η εκκεντρική 90χρονη προ-γιαγιά του, να δέχεται στην αγκαλιά της αυτούς που την έχουν ανάγκη.
Στο τρένο από το Ann Arbor είμαστε οι μόνοι που κουβαλάμε τέσσερις βαλίτσες, δυο χειραποσκευές, τσάντες με παιχνίδια, άλλες με πάνες, lunchbox, θα μπορούσαμε να κάνουμε μετακόμιση. Τουλάχιστον αυτό μας είπαν διάφορες Μεσήλικες Κότες χαζογελώντας δίπλα στα ιδρωμένα μας κομμάτια από το κουβάλημα. Άσε-μας-κυρά-μου σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα, γιατί τρία χρόνια εδώ στη μέκκα της ευγένειας, κόλλησα το μικρόβιο και τώρα πάω ενάντια στον προγραμματισμό μου και χαμογελάω αντί να μουτζώνω.
Τρεις ώρες layover στο Σικάγο, άλλοι θα γκρίνιαζαν αλλά εμείς χαρήκαμε, γιατί μέσα σ’ όλα είχα να πεταχτώ και να πάρω το διαβατήριο από το προξενείο. “Θα περιμένετε” μου είπε στην είσοδο ο Κυριούλης. “Αποκλείεται, το τρένο μου φεύγει σε 40 λεπτά” είπα ψέματα χωρίς ίχνος τύψεων. Κοίτα να δεις, τα πάντα ετοιμάστηκαν σε 5′ και έφευγα με το διαβατήριο στο χέρι πριν προλάβω να πω ευχαριστώ. Αναρωτιέμαι γιατί θα είχε χρειαστεί να περιμένω.
Στην αντίστροφη διαδρομή με το ταξί, από το Προξενείο προς τον Σταθμό, μια διαδρομή που την μία φορά κόστισε 13 δολάρια και την άλλη 7, ο Οδηγός κορνάρει ακόμα και στα φύλλα που φυσάει ο αέρας κατά μήκος του δρόμου, μια Ψηλή Ξανθιά του κάνει κωλοδάχτυλο χωρίς καν να σηκώσει τα μάτια της από το μπλάκμπερι, και όχι δεν είναι Ελληνοαμερικάνος όπως υποψιάστηκες, αλλά Αφρικανικής καταγωγής, φτάνουμε στο Union Station πριν το καταλάβω, χαζεύω έξω από το παράθυρο από την λάθος πλευρά όταν εκνευρισμένος μου λέει να τσακιστώ να κατέβω. Αν μπορούσε θα κόρναρε και σε μένα.
Στο διώροφο τρένο από το Σικάγο στη Μιννεάπολη, το βαγόνι μας είναι γεμάτο καλοσυνάτους Άμις και θορυβώδεις ρέντνεκς, ευγενικές γριούλες και γκικς που χρησιμοποιούν όλες τις πρίζες για να φορτίσουν τα άπειρα γκάτζετ τους. Ο Ορφέας χαζογελάει με ένα κοριτσάκι Άμις, είναι σαν κούκλα με τα ξανθά μαλλιά και το άσπρο καπελάκι της, μιλάει μόνο Ολλανδικά ενώ ο δικός μας μιλάει σαν μεθυσμένος, αλλά συνεννοούνται, μου αρέσει που τα παιδιά δεν έχουν ιδέα από όσα υποτίθεται ότι τους χωρίζουν.
Και φτάσαμε στη Μιννεάπολη φίλη, και πάλι εδώ που χρειάζεται ν’ ανάψεις τζάκι τον Μάιο, αλλά την επόμενη μέρα έχει τόση ζέστη και τα κορίτσια βγαίνουν με τα σορτσάκια τους και τα αγόρια κάνουν ποδήλατο ημίγυμνα γύρω από την λίμνη και είναι κι αυτοί οι χίπστερς με τα κοντά στενά παντελονάκια και τα πένι λόαφερς από κάτω, και την επόμενη μέρα πάλι όλα αλλάζουν, έχει χαλάζι και κρύο, οι μεσοδυτικές πολιτείες έχουν σοβαρό πρόβλημα διπολικής διαταραχής.
Αλλά δεν θα παραπονεθώ, γιατί οι μεσοδυτικές πολιτείες επίσης σημαίνουν Αμερικάνικο Σόι, γιαγιάδες και θείες και γονείς, οι οποίοι τώρα στα μάτια μας είναι σαν τεράστια ζευγάρια χέρια που μπορούν να πάρουν τον Μικρό Άνθρωπο για να κάνουμε κι εμείς τα δικά μας. Όπως να σου γράψω αυτό το βιαστικό μήνυμα των τελευταίων μας περιπετειών. Αφήσαμε πίσω το Ann Arbor φίλη μου, μου λείπει ήδη, αλλά σε λίγες μέρες θα πετάξουμε από εδώ για την Αθήνα, μετράω ώρες για να σε δω, για να περπατήσουμε πάλι στην πόλη μας, δεν ξέρω πώς να την χειριστώ τόση ευτυχία.
πήγα στο προξενείο στο Σικάγο φίλη, ν’ ανανεώσω το διαβατήριο, κάνε τον σταυρό σου να έρθει πριν πετάξουμε για Ελλάδα γιατί ενώ στην επίσημη ιστοσελίδα λέει 3 με 4 εβδομάδες ο πραγματικός χρόνος είναι “ένας, ενάμισης μήνας”, προθεσμία που λέγεται διστακτικά και σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα έρθει ποτέ, ίσως του χρόνου το καλοκαίρι. Αααα, πολύ εξυπηρετικοί όμως οι κύριοι του προξενείου, αλληλοστηριζόμαστε εδώ στην ξενιτιά, εδώ ο άνθρωπος προσπάθησε να βγάλει άκρη με την πονεμένη ιστορία του τόπου γέννησής μου (δεν έβγαλε) που όχι μόνο είναι αλλαντάλλων (μια λέξη, ναι), αλλά ήρθε και ο Καποδίστριας κι έκανε εκείνη την Καλλιθέα δήμο Τανάγρας, οπότε σβήστηκε από τον χάρτη ο παλιός (λάθος) τόπος γέννησης. Έτσι τώρα έχω χαρτιά που λένε την αλήθεια (Αθήνα), άλλα που λένε το πατροπαράδοτο (Καλλιθέα) και τα τελευταία που λένε ό,τι έφτασε ως τ’ αυτά τους με σπασμένο τηλέφωνο (Τανάγρα). Καλή τύχη και εις άλλα με υγεία.
δεν τους γκρίνιαξα πολύ όμως, είχα θαμπωθεί από την πόλη, καλέ ΠΟΣΟ όμορφο είναι το Σικάγο, τι κτίρια, τι μαγαζιά, τι κόσμος –και τι κίνηση, τι φασαρία, γέμισαν οι μπαταρίες μου από βρώμα και καπνό να έρθω στα ίσια μου, τόση αποτοξίνωση που έχω κάνει εδώ στον παράδεισο της οργανικής γκρανόλα, φοβάμαι ότι θα ζήσω μέχρι τα 230. Ευτυχώς στο Σικάγο έχασα μερικά χρονάκια, λίγο το άγχος, λίγο η μόλυνση της ατμόσφαιρας, ξαναγύρισα στους κανονικούς μου ρυθμούς.
δυο μέρες μετά, που ξεπιάστηκα επιτέλους από το roadtip των τριών πολιτειών και της μίας time zone, ήθελα να σου ευχηθώ για το 3μερο φίλη μου, ακόμα και σαν freelancer την εκτιμώ εγώ την αργία που πέφτει Δευτέρα, ελπίζω να ξεκουράστηκες και να μην αναγάστηκες να δουλεύεις από το σπίτι για να καλύψεις όλες αυτές τις χαμένες εργάσιμες μέρες από τις (υποχρεωτικές) απεργίες –καινούργια μόδα λέει, φοριέται πολύ στα μίντια, αλλά έτσι είμαστε εμείς, πρωτοπόροι.
και αν μελαγχολήσεις το βράδυ που θα πρέπει να επιστρέψεις στο γραφείο την επόμενη μέρα, διάβασε αυτήν την είδηση εδώ, να γελάσει το χειλάκι σου. Αλλά, όχι, μπράβο του όμως, κι εγώ έτσι large είμαι με τα χρήματα των άλλων, Μαρούσκα πιάσε δύο δις να στείλουμε στην Κύπρο γιατί άκουσα πως οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα δεν χρειάζονται πια χρήματα, ζουν και τρέφονται με Ιδέες.
μα, με έσυρε ο Αμερικάνος να ζήσουμε εδώ στο midwest και ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν τα χιόνια και το κρύο, αχ, πόσο αφελής, μα πού να ήξερα η κακομοίρα η Αθηναία ότι έχει καύσωνες κι εδώ, σε λίγο περιμένω και μουσώνες λέμε. Καμία εκπαίδευση στην μακρά εμπειρία μας από τα ελληνικά καλοκαίρια δεν μπορεί βοηθήσει φίλη, είμαι στον παράδεισο της υγρασίας, εδώ που ανακαλύφθηκε η υγρασία, εδώ που βγαίνεις από την βιβλιοθήκη με το ευλογημένο κλιματισμό και σου κόβεται η ανάσα, φρικτά, και δεν έχει και κτελ για ωρωπό, να πας να βουτήξεις στα υπερ-λαδωμένα νερά της αττικής και να ισιώσεις βρε παιδί μου.
“Heat wave” λένε οι ειδικοί και εσύ κουνάς το κεφάλι, “extreme heat wave” επισημαίνουν, θα σας πάρει και θα σας σηκώσει κομπογιανίτες, γιατί ΟΛΟΙ με προειδοποίησαν για τους χειμώνες και κανείς για το καλοκαίρι;
Όταν δεν στήνομαι μπροστά από ανεμιστήρες σαν όρθιος αστερίας, περνάω ωραία φίλη εδώ. Έχει βραδινές προβολές στο campus, είδα και το Breakfast at Tiffany’s πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, να, κάτω από τα αστέρια και πολύ συγκινήθηκα σου λέω, εντάξει βοήθησε και το pinapple cake που είχε φτιάξει εδώ η Κάθι για να κεράσει την παρέα, μην το πάμε ξεροσφύρι το έργο, κι έχουμε και μουσικές και βόλτες και πλατσουρίσματα στο ποτάμι και πυροτεχνήματα στο πάρκο και βουνά από παγωμένο γιαούρτι, μεγάλη ευλογία τα pinkberry που ήρθαν στο Αν Άρμπορ, τέτοια χαρά ούτε όταν βρήκα Κορρέ στα Sephora. Αααα, ωραία περνάμε να τα λέμε αυτά. Κι εκείνη η μέρα με τις άλλες δύο φίλες, τη Λαυρεντία και την Δέσποινα, την τριάδα που ένωσε τις δυνάμεις της και παρήγαγε το πιο ωραίο ταψί γεμιστά, εντάξει δύο ταψιά ήταν, αλλά τι να κάνω, λιγουρεύομαι ταβέρνα στο κύμα και αφού δεν μπορώ να την έχω φέτος, συμβιβάζομαι με αγαπημένες συνταγές.
Θα μου πεις, όλα αυτά δεν δικαιολογούν γιατί έχω τόσο καιρό να σου γράψω, το ξέρω φίλη, είμαι αδικαιολόγητη, κι έχω τόσα να σου πω και άλλα τόσα να σχολιάσω από την επικαιρότητα στα πάτρια, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, αλλά είναι κι αυτή η ρημαδοζέστη που την μετράνε και σε φάρεναϊτ και βλέπεις εσύ αυτό το 102 στο θερμόμετρο και λιποθυμάς μόνο από αντίδραση.
ξέρεις αυτές τις ύπουλες γωνίες που παραφυλάνε την μέρα που θα είσαι ξυπόλτη και αγουροξυπνημένη και κάνουν επίθεση στο μικρό δαχτυλάκι του ποδιού με τέτοια μανία που μπορεί να βρεθείς με πάγο πάνω στο πρησμένο και μελανιασμένο θύμα (όχι εγώ, μια φίλη μου). Ναι, το ξέρεις, αν ζεις σε σπίτι με έπιπλα και εγώ το θυμήθηκα εχθές που κλώτσησα κατά λάθος μεν, με μανία δε, μια βιβλιοθήκη λες και της τα είχα μαζεμένα καιρό και βρέθηκα με το εν λόγω πρησμένο και μελανιασμένο άκρο. Αλλά, δεν είναι αυτό το νέο, αυτό είναι οριακά αναμενόμενο αν με ξέρεις έστω και λίγο. Το νέο έρχεται τη στιγμή που διηγούμαι το πάθημά μου και με ρωτάει κάποιος αν άλλαξα πρόσφατα θέση στο ένοχο έπιπλο (προσπαθούσε μάλλον να βρει μια λογική εξήγηση) και εγώ απάντησα όχι, όχι, είναι εκεί από τότε που μετακομίσαμε στην αμερική, πέρσι. Μικρή παύση. Πρόπερσι.
Έκλεισα δυο χρόνια στην ξενιτιά φίλη, στις 6 Ιουνίου του 2010 αποβιβάστηκα στο συμβολικό Ellis Island (στην Μινεάπολη για την ακρίβεια, στο σπίτι των Στρόβιλων αλλά μην το κάνουμε θέμα) και μάλλον θα κλείσω και τρίτο χρόνο πριν έρθω να σε δω στην πόλη μας.
Θα ήθελα να σου φτιάξω μια λίστα με τίτλο “όλα όσα μου έμαθαν 2 χρόνια μετανάστευσης” αλλά άκου να δεις κάτι περίεργο, έχω συνηθίσει τόσο πολύ στην καθημερινότητα της καινούργιας πόλης που δυσκολεύομαι να καταγράψω τι είναι καινούργιο, τι μου έκανε εντύπωση και τι εξέλαβα σαν αναμενόμενο από τις προηγούμενες εμπειρίες μου. Καλομαθαίνεις γρήγορα φίλη στην ωραία καθημερινότητα, τόσο γρήγορα που μπερδεύεσαι και μετά αγχώνεσαι, φοβάσαι μην στην πάρουν κι αυτή, όπως σου πήραν την ασφαλή Αθήνα και τις βόλτες στο κέντρο τα ξημερώματα.
Βόλτα είπα και θυμήθηκα, άσε με λίγες μέρες με τον πάγο στο πατουσάκι και θα επανέλθω δριμύτερη, έχουμε να πάμε σε όοοοολες τις συναυλίες του summer festival ε;
τριήμερο σου λέει εδώ και έχουν ξεχυθεί τα αμερικανάκια στα κανό και στα πικνίκ να χαρούν τον καλό καιρό. Να μωρέ, αυτό μου λείπει λιγάκι από την Ευρώπη, που είχες 3μερο και πεταγόσουν μια από εδώ, μια από εκεί, όπου πήγαινε η easyjet και εμείς, Βερολίνο ή Μιλάνο αυτή τη φορά; Διόρθωση: δεν μου λείπει μόνο η Ευρώπη, αλλά και εκείνες οι εποχές που είχαμε δουλειές και κανονικούς μισθούς και μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό σε κάθε 3μερο. Έτσι μου έρχεται να περάσω την γέφυρα εδώ απέναντι και να βρεθώ στον Καναδά, να εχθές που πήγαμε σε ένα ντάινερ στο Ντιτρόιτ, διάσημο για τα bbq του, το σκεφτήκαμε πολλές φορές να μπούμε στο τούνελ και να βγούμε στο Οντάριο, όπως έκαναν πριν κλείσουν τα 21 μου είπαν με νοσταλγία οι φίλοι μου, γιατί εκεί μπορείς να πιεις από τα 18 και όσοι μεγάλωσαν εδώ στον βορρά μπορούσαν να μεθούν από νωρίς. Και για πολλή ώρα τους εξηγούσα ότι εμείς οι ευρωπαίοι που πίνουμε το πρώτο κρασάκι με τους γονείς μας σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι μια χαρά άνθρωποι βγαίνουμε και θα έπρεπε να ξανασκεφτούν αυτήν την προτεσταντική εμμονή με το αλκοόλ, αλλά μετά σκέφτηκα πως έτσι νηφάλιοι χτίζουν μια Apple, μια Google, έστω μια χιπστερική Ray-Ban βρε αδερφέ, γιατί εμείς με τα κρασάκια μας τι φτιάξαμε, φανέλες Μινέρβα φτιάξαμε και αυτές τώρα είναι όλες στην Βουλγαρία που οι μισθοί είναι πιο χαμηλοί. Αλήθεια, με όλες αυτές τις μειώσεις του βασικού μισθού λες να γίνουμε ξαφνικά ανταγωνιστικοί και θα φύγουν τα sweatshops της Nike και της Gap από το Μπαγκλαντές και θα έρθουν σε εμάς, εκεί στα Οινόφυτα, δίπλα στον Κορρέ; Ειδικά αν χρειαστεί να μας πληρώνουν σε δραχμές (ή αυγά, ή κουπόνια, το ίδιο και το αυτό) να δεις που ξαφνικά όλες οι ταμπελίτσες θα σβήσουν αυτό το Made in China και θα γράφουν Μέιντ ιν Γκρις, με έναν κίονα δίπλα. Αυτό λες να εννοούν όταν μιλάνε για “ανταγωνιστικότητα” και “ανάπτυξη” αυτοί οι Υπέροχοι Πολιτικοί που τα έχουν καταφέρει τόσο καλά μέχρι τώρα;
Τελικά, δεν πήγαμε στο Οντάριο φίλε, παρόλο που η λέξη με συγκινεί, μου θυμίζει κάτι κόμικ που διάβαζε ο αδερφός μου μικρός, Μπλέικ αν δεν κάνω λάθος, τότε που επίσης διαβάζαμε και Βαβούρα (μα, πόσο μεγάλη είμαι πια;) και ο λόγος δεν ήταν πως δεν είχαμε διαβατήρια, αλλά το food coma από το οποίο ακόμα να συνέλθουμε, κάτι αναμενομένο αν πας στο διάσημο μπάρμπεκιου, και μετά από τα βουνά φαγητού σου φέρει και την πεκάν πάι, ζεστή και μυρωδάτη με μια μπάλα παγωτό βανίλια δίπλα.
Καλό τριήμερο λοιπόν, πάω κι εγώ να δοκιμάσω την τύχη μου στα πάρκα και στα ποτάμια, αν δεν εμφανιστώ μέσα στις επόμενες 8 ώρες κάλεσε το νάιν ουάν ουάν.
you know how every Greek knows someone who knows someone who stood in line in a random bank abroad and some Foreigner insulted his patriotic feelings making fun of our financial situation? Even this girl from LA went to all this trouble to make that youtube video, reminding people with reasonable angst and some unreasonable screams, that she invented democracy with her own bare hands — just because she was fed up with all the insults.
Well, I have to be honest here my dear friend, two years of living abroad and I still haven’t met this obnoxious German who goes from bank to bank and insults Greek immigrants.
But, don’t worry, I’ll be ready for him when he comes. I’ll start screaming about all the things that this ancient civilization invented in the geographical area that my Athenian apartment is located today. I’ll take credit for everything, including the turkish coffee that I feel should be ours, and shame him to tears.
Just pray there are no Chinese people in the same line and start taking credit for the invention of paper. Can you imagine having to thank them for every single printout we ever held?
Or any native Americans asking for tomatoes to be brought back to this continent and be bred here exclusively. What will happen to greek salad then?
λοιπόν, ξέρεις πως γυρνάνε μερικοί ξενιτεμένοι μετά από 3 μήνες στο λονδίνο και υποκρίνονται ότι άλλαξε η προφορά τους και ότι ξεχνούν τα μισά ελληνικά; Ε, έτσι κι εγώ θα έρθω σε κανά χρόνο από τώρα με ένα τεράστιο καπέλο επιπέδου θεία-από-το-Σικάγο και θα αρχίσω να καλώ τους πάντες για μπραντς, με τραβηγμένο α, σαν καρικατούρα μετανάστη από το Μπρούκλιν, also known as Μπρούκλης.
Το μπραντς φίλη μου είναι το απολύτως αγαπημένο γεύμα, η καλύτερη συνήθεια του κόσμου και πολύ στενοχωριέμαι που δεν την ανακαλύψαμε εμείς μαζί με την δημοκρατία και την ευρώπη. Ειδικά αυτά τα Κυριακάτικα όπου ο καθένας φέρνει το κάτιτις του και περνάμε την υπόλοιπη μέρα τρώγοντας κρέπες και κις και πίνοντας μιμόσας. Σ΄αυτές τις κοινωνικές μαζώξεις λοιπόν είμαι κάτι σαν είδωλο γιατί πάντα εισβάλλω στον χώρο κρατώντας τελετουργικά ένα ταψί σπανακόπιτα. Ή αλλιώς “spanakopita” όπως ενθουσιάζονται οι γηγενείς και ορμάνε να απολαύσουν ένα κομμάτι με μπόλικη φέτα. Μ’ αρέσει αυτό το καινούργιο στάτους μου, είμαι σχεδόν εξωτικιά εδώ, και η απόλυτη σταρ όταν έρχεται η ώρα του κυριακάτικου μπραντς (με τραβηγμένο α μην ξεχνιόμαστε).
Πού να δεις πόσους ακόμα πόντους εξωτισμού παίρνω όταν έχω να εξηγήσω και άλλα θεματάκια, όπως ας πούμε το name day ή το φροντιστήριο. Έμπλοκα οι αμερικάνοι, εδικά με το πρώτο, μασουλάνε το “φάιλο” και χαίρονται καθώς μπαίνω online και τους μοιράζω γιορτές κι αυτούς: εσύ Κάθι είσαι της Αγίας Αικατερίνης, εσύ Πολ του Πέτρου και Παύλου, εσύ Γιουμίκο θα πας μαζί με τον Αλί στην Μέρα των Αγίων Πάντων.
Έτσι κάπως θα πρέπει να αισθάνεται και ο Τσίπρας όταν μπαίνει σε δωμάτια με τους άλλους Υπέροχους Πολιτικούς Μας, εξωτικός, σταρ, ανακουφισμένος που δεν είναι πια αόρατος γιατί τόσα χρόνια στην πολιτική κανείς δεν τον είχε προσέξει, εδώ τον αντιμετωπίζουν σαν “φρέσκο αίμα” και κάποιον μακριά από το “σάπιο σύστημα” ενώ το έχει υπηρετήσει πιστά από την πρώτη αφίσσα που κόλλησε σαν φοιτητής. Μπαίνει λοιπόν ο Τσίπρας κρατώντας την spanakopita και οργιάζουν οι φαν του, επιτέλους θα φάμε κι εμείς σκέφτονται και πραγματικά πιστεύουν πως αυτός ο Ανεξάρτητος Νέος Με το Μυαλό 80χρονου θα τρίξει τα δόντια στην Ευρώπη και επειδή ανακαλύψαμε τον συνδυασμό σπανάκι-φέτα θα μας χαρίσουν έναν σκασμό λεφτά σε δάνεια. Μην ξεχάσεις να τους ορίσεις και name days συνάδελφε, εκεί να δεις χαμός που θα γίνει.
Out of office automatic reply 