give me your tired, your poor

4η Ιουλίου κάπου στο midwest με το Αμερικάνικο σόι, είναι η πρώτη μου εμπειρία εκ των έσω, η στροβιλο-οικογένεια συμμετέχει στην παρέλαση με το δικό της άρμα, ο Ορφέας ενθουσιάζεται με τον χαμό, η θεία Νανέτ και ο θείος Τσιπ κάνουν την αναπαράσταση του American Gothic και η 90χρονη γιαγιά Γκρέις, που είναι ολίγον τι εκκεντρική, ντύνεται άγαλμα της ελευθερίας. Ναι, με δάδα και απ’ όλα. Είναι όλα αστεία και ωραία και συγκινητικά και πατριωτικά, πετάμε και καραμέλες στα παιδάκια που έχουν μαζευτεί δεξιά κι αριστερά, ο Ορφέας φυσάει σαπουνόφουσκες, ψέλνουνε εθνικούς ύμνους και “αμέρικα αμέρικα” που σου κάνει μια ανατριχίλα, και τραβάω φωτογραφίες σαν τουρίστας, μέχρι που η γιαγιά Γκρέις σηκώνεται με τον χιτώνα και τη δάδα της να απαγγείλει το ποίημα που είναι γραμμένο στη βάση του αγάλματος, τους στίχους που καλωσόριζαν τους μετανάστες:

Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tossed to me,
I lift my lamp beside the golden door.

Και τους σκέφτομαι αυτούς τους στίχους μέρες τώρα, όπως και το υπόλοιπο ποίημα, αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις τι γράψεις και τι να πεις, επειδή έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα, και το μόνο που εύχομαι είναι να έχει μείνει αυτή η ανάμνηση στο μυαλό του μικρού Ορφέα, εκεί, ανάμεσα στα μπάρμπεκιου και τα πυροτεχνήματα, η εκκεντρική 90χρονη προ-γιαγιά του, να δέχεται στην αγκαλιά της αυτούς που την έχουν ανάγκη.