κι αλλάξαμε ζωή

Από τις πρώτες κιόλας νότες ήξερα ότι την έχω πατήσει. Ήταν αυτό το τραγούδι που με λύγισε φίλε, αυτό που σιγοσφύριζε ο μπαμπάς μου όταν ξυριζόταν, εκείνη την ώρα λίγο πριν από την βόλτα, αυτό που μετά από λίγο του ξέφευγε και από ψίθυρος γινόταν κανονικό τραγούδι, δυνατό και μας καλούσε να το πούμε μαζί του.

Και όταν είσαι παιδί και οι γονείς σου είναι χαρούμενοι και τραγουδούν δυνατά είναι μάλλον όσο πιο κοντά θα φτάσεις ποτέ στο να πετάς, κανονικά, στα σύννεφα, από ευτυχία.

Τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν περίπου στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα.

Στην ηλικία που είμαι τώρα έχω κάνει πια τον κύκλο δράματος της ελληνικής οικογένειας. Τους απέρριψα, έφυγα, τους ξαναγνώρισα, τους συμπάθησα από την αρχή. Τώρα ξέρω χωρίς καμία αμφιβολία πόσο με αγαπούν. Αλλά δεν ήξερα πόσο μου λείπουν. Πόσο μου έχει στοιχίσει ότι δεν μπορώ να φτιάξω κι άλλες τέτοιες αναμνήσεις, αναμνήσεις που μόνο μια κοινή καθημερινότητα σου επιτρέπει.

Ο μπαμπάς μου είναι πιο μεγάλος κάθε φορά που με υποδέχεται στο αεροδρόμιο και εγώ χάνω τα τραγούδια του.

Θα έπρεπε να υπάρχει ένα όριο ηλικίας για τους μετανάστες, να φεύγουμε νωρίς, όσο δένουν ακόμα τα κόκαλά μας και να γυρίζουμε νωρίς. Τόσο νωρίς ώστε να μην καταλήγουμε να κάνουμε ότι ψάχνουμε κάτι στην τσάντα μας την ώρα μιας εκδήλωσης, μόνο και μόνο για να σκουπίζουμε βιαστικά από το πρόσωπό μας τις αμφιβολίες για το αν βρισκόμαστε σε λάθος μέρος του πλανήτη.

Η αφίσσα για τη συναυλία μιλούσε για μια βραδιά με ποίηση και μελωδίες από την Σαπφώ ως τον Ελύτη. False advertising φίλε. Θα σου πω εγώ τι ήταν. Ένας λόγος να ανοίξω το skype ήταν. Να τους πω πόσο μου λείπουν. Πόσο τυχερή είμαι που είναι οι γονείς μου. Και να θυμηθώ να τραγουδάω με τα δικά μου παιδιά πιο συχνά.