έλληνες ελλήνων

• Γιατί δεν ήθελες να έρθεις στο τηλέφωνο; ρωτάω τον Ορφέα τη μέρα που αρνήθηκε να πιάσει το κινητό της μαμάς του φίλου του στο playdate για να μου μιλήσει.
• Γιατί ντρεπόμουν να μιλήσω Ελληνικά μπροστά τους.

Ξέρεις αυτές τις πολυσέλιδες λογοτεχνικές περιγραφές για τις λέξεις που σε διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα, για τα δευτερόλεπτα που ακούς ξανά και ξανά την τελευταία φράση με μια εκκωφαντική ηχώ στο κεφάλι σου; Ε, αυτό.

Ο Ορφέας ζει την καθημερινότητά του σαν αμερικάνος (που είναι), αλλά δίγλωσσος. Δεν είναι βαφτισμένος ορθόδοξος, δεν έχει ντυθεί ποτέ στη ζωή του τσολιάς, δεν ξέρει να ζωγραφίσει την ελληνική σημαία. Αλλά έχει δύο διαβατήρια και δύο γλώσσες. Δύο κουλτούρες. Και μόλις απέρριψε τη μία. Τη δική μου. Και δεν έχω νιώσει ποτέ την καρδιά μου να ραγίζει έτσι για κάτι που δεν ήξερα ότι ήταν τόσο σημαντικό για μένα.

Αλήθεια, γιατί με πείραξε τόσο πολύ;

Γιατί η γλώσσα είναι όλα όσα μου λείπουν από την Ελλάδα. Είναι οι στίχοι και οι ιστορίες, είναι τα ονόματα των φίλων και τα αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Είναι οι αναμνήσεις που κουβαλάω μαζί μου κάθε φορά που διασχίζω τα σύνορα και αυτές που με τραβούν πάλι πίσω. Είναι οι ήχοι των λέξεων που περιγράφουν όσα νιώθω καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Είναι τα τραγούδια με τα οποία τον κοίμιζα όταν ήταν μικρός και όλες αυτές οι φορές που του έχω πει πόσο τον αγαπώ. Η γλώσσα που τη φοράς σαν το οικείο, άνετο ρούχο, ξαπλώνεις και είσαι και πάλι ο εαυτός σου.

Αλλά για εκείνον είναι κάτι άλλο.

Είναι το διαφορετικό, αυτό που τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Εκείνο που απορρίπτει έξω από το σπίτι μας.

“Γιατί ντρέπομαι να μιλήσω Ελληνικά” είπε κι εγώ φοβάμαι την μέρα που θα πει “γιατί ντρέπομαι που είσαι Ελληνίδα”. Ίσως εκεί στην εφηβεία, όταν όλα θα τον πειράζουν πάνω μου, ίσως τότε επιτεθεί στην προφορά μου. Ή στο γεγονός ότι το δικό του lunchbox είναι λίγο διαφορετικό από των άλλων. Ή ότι είμαι η ξένη που θα επιμείνει να τον τραβάει μακριά από τους κολλητούς του κάθε καλοκαίρι για να δει τους δικούς της.

“Θα του περάσει” είπε η ελληνοαμερικανίδα Κρίστη, όταν τη ρώτησα για τη δική της εμπειρία να μεγαλώνει με τις δύο ταυτότητες.

Θα του περάσει, επανέλαβα από μέσα μου όταν δεν ήθελε να κάνουμε παρουσίαση της Ελλάδας στο International Night του σχολείου του.

Και του πέρασε, ίσως πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν, όταν είδε την παρουσίαση που είχαν ετοιμάσει οι καλύτεροί του φίλοι Γοάβ και Ίταμαρ για το Ισραήλ. Και η φίλη του  η Παλόμα για το Βέλγιο. Και όταν έτρεξε γύρω γύρω με τους άλλους συμμαθητές που ήταν ντυμένοι με παραδοσιακές στολές του Ουζμπεκιστάν, όταν χόρεψαν ρέγκε μπροστά από το τραπέζι της Τζαμάικα, έπαιξαν με κινέζικα γιογιό και ήπιαν σφηνάκια σούπας μίσο και τελικά όταν ανακάλυψαν το τραπέζι της Αυστρίας με τα πολυόροφα κέικ σοκολάτας.

Το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά των μεταναστών που προσπαθούν να ενσωματωθούν και ντρέπονται μερικές φορές για την διαφορετικότητά τους. Είναι ότι δεν την γιορτάζουμε αρκετά συχνά έτσι ώστε να μην την αισθάνονται σαν ξένο στοιχείο, αλλά κομμάτι του εαυτού τους, κάτι που αξίζει ολόκληρο τραπέζι και χειροκροτήματα.

Ο Ορφέας μού ζήτησε να έχουμε κι εμείς τραπέζι αφιερωμένο στην Ελλάδα του χρόνου.

(Και ορκίζομαι από τώρα ότι δεν θα παίζει συρτάκι, αλλά κάτι τέτοιο: )